اثر توامان وین­ بلاستین و سترورلیکس بر اسپرماتوژنز و میزان آپوپتوز در بیضه موش سوری

الموضوعات : فصلنامه زیست شناسی جانوری

مینا رمضانی ¹ , داریوش محمدنژاد ² , آرزو حمزه زاده ³

1 - گروه زیست شناسی، واحد آشتیان، دانشگاه آزاد اسلامی، آشتیان، ایران
2 - گروه آناتومی و علوم تشریح، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران
3 - گروه علوم جانوری، دانشگاه پیام نور تهران، تهران، ایران

تاريخ الإرسال : 29 الثلاثاء , شعبان, 1436 تاريخ التأكيد : 25 الأحد , شعبان, 1438 تاريخ الإصدار : 02 الثلاثاء , رجب, 1436

الکلمات المفتاحية: موش, سترورلیکس, شیمی درمانی, آنتاگونیست GnRH, وین بلاستین,

ملخص المقالة :

امروزه بسیاری از زوج­های جوا ن با مشکل ناباروری مواجه هستند که یکی از دلایل شناخته شده آن شیمی درمانی در مردان مبتلا به سرطان است که باعث اختلالاتی درروند اسپرماتوژنز می­شود. از آنجا که سلول­های در حال تقسیم مثل سلول­های اسپرماتوژنیک بیشتر تحت تاثیر داروهای ضدسرطان قرار می­گیرند، هدف از این مطالعه بررسی اثر ممانعتی آنتاگونیست­های GnRHبر نقص ایجاد شده بوسیله داروهای شیمیایی ضدسرطان است. در این مطالعه که بر روی 30 موش ماده بالغ 6 تا 8 هفته­ای انجام شد، موش­ها به سه گروه کنترل، گروه آزمایشی 1 و گروه آزمایشی 2 تقسیم شدند. در گروه آزمایشی 1، وین­بلاستین (داروی شیمی درمانی) روزانه با دوز 25/0 میلی­گرم بر کیلوگرم به مدت 5 روز به صورت داخل صفاقی تزریق شد. در گروه آزمایشی 2 ، دوز مساوی از سترورلیکس به عنوان آنتاگونیست GnRH، سه بار در هفته و یک هفته قبل از تیمار با وین­بلاستین تزریق شد و به مدت سه هفته تزریق آن ادامه داشت. موش­ها در همه گروه­ها سه هفته پس از آخرین تزریق سترورلیکس کشته شدند. نمونه­های بافت بیضه برای مطالعه با میکروسکوپ نوری تهیه شدند. مطالعات میکروسکوپی نشان داد که در گروه کنترل میانگین تعداد سلول­های سرتولی و اسپرماتوگونی به ترتیب، 87/0 ± 2/8  و 9/4±56 بودند. در گروه آزمایشی 1 میانگین تعداد این سلول­های 43/2±6/18 و 46/2±8/39 بودند. در گروه آزمایشی 2 نیز میانگین تعداد این سلول­ها به ترتیب، 87/0±2/9 و 32/3 ±8/54 بود. داده­ها نشان داد که تفاوت بین کنترل و گروه آزمایشی 1 معنی­دار بود اما تفاوتی بین کنترل و گروه آزمایشی 2 وجود نداشت. شاخص اسپرماتوژنز (SI)و قطر اپیتلیوم زاینده در گروه کنترل به ترتیب، 2/0 ±7/0 و 42/9 ±8/168 بودند. در گروه آزمایشی 1، 1/0±17/0 و 45/9±8/117 و در گروه آزمایشی 2، 16/0±62/0 و 14/8±2/161 بودند. داده­ها نشان داد که تفاوت بین کنترل و گروه آزمایشی 1 معنی­دار بود اما تفاوتی بین کنترل و گروه آزمایشی 2 وجود نداشت. نتایج نشان داد که تجویز آنتاگونیست GnRHقبل از شیمی­درمانی می­تواند از عوارض جانبی داروهای  شیمیایی ضدسرطانی جلوگیری کند.