ضمانت اجرای نقض حسن نیت در آیین دادرسی مدنی ایران با مطالعه تطبیقی در اصول آیین دادرسی مدنی فراملی
الموضوعات : تحقیقات حقوقی بین المللی
جواد پورکرمی
1
(دانشجوی دوره دکتری حقوق خصوصی،گروه حقوق خصوصی،دانشکده حقوق و علوم سیاسی،واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی،تهران،ایران)
مجید غمامی
2
(دانشیار گروه حقوق،دانشکده حقوق و علوم سیاسی،دانشگاه تهران،تهران،ایران)
حسن محسنی
3
(دانشیار گروه حقوق،دانشکده حقوق و علوم سیاسی،دانشگاه تهران،تهران،ایران)
مصطفی السان
4
(استادیار گروه حقوق،دانشکده حقوق و علوم سیاسی،دانشگاه شهید بهشتی،تهران ،ایران)
الکلمات المفتاحية: ضمانت اجرا, اصول دادرسی مدنی فراملی, نقض حسن نیت, توقیف و تاخیر,
ملخص المقالة :
زمانی حسن نیت می تواند خود را به عنوان یک اصل حقوقی فعال و عملی در دادرسی بیابد که دارای ضمانت اجرا باشد. مقررات اصول آیین دادرسی مدنی فراملی اصل هفدهم ضمانت اجرا را به طور مستقل به عنوان یک اصل در دادرسی مطرح کرده است. لیکن هم در این مقررات و هم در مقررات داخلی ایران، به منظور حمایت از اصل حسن نیت ضمانت اجراهایی برای نقض آن مشاهده می شود. ضمانت اجرای نقض حسن نیت می بایستی هم با تکلیف نقض شده تناسب داشته باشد و هم نشان دهنده میزان مداخله و شدت عمد نقض کننده باشد به این ترتیب و برخلاف اصول آیین دادرسی مدنی فراملی که دست قاضی برای تعیین ضمانت اجرا باز است در حقوق ایران چنین اختیاری برای قاضی وجود ندارد با این حال با بررسی جمیع مقررات آیین دادرسی مدنی تنوع ضمانت اجرای نقض حسن نیت قابل مشاهده است، از جمله علاوه بر جریمه برای نقض کننده حسن نیت، می توان به امکان توقیف و تاخیر دادرسی و نیز رد تمام یا بخشی از خواسته اشاره کرد که این ضمانت اجراها اقدام برخلاف خواسته نقض کننده حسن نیت است.
