بررسی مقایسه ای اثر تزریق هورمون GnRHa و عصاره هیپوفیز CPE بر القاء و همزمانی اوولاسیون، هماوری نسبی، درصد لقاح، تخمه گشایی، تلفات و بازماندگی لارو در ماهی طلایی Carassius auratus
الموضوعات :
محمد کریم رعیت پیشه
1
(
گروه شیلات، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تهران، ایران
)
باقر مجازی امیری
2
(
گروه شیلات، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تهران، ایران
)
سید حامد موسوی ثابت
3
(
باشگاه پژوهشگران جوان، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران
)
زینب مرادخانی
4
(
گروه شیلات، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران
)
صفورا محبی
5
(
دانشگاه علوم پزشکی فسا
)
الکلمات المفتاحية: ماهی طلایی, تولید مثل, هورمون GnRHa, عصاره هیپوفیز, Carassius auratus,
ملخص المقالة :
در این پژوهش اثر تزریق هورمون GnRHa و عصاره هیپوفیز بر روند تسریع رسیدگی نهایی جنسی و زمان تخمریزی، میزان هماوری نسبی، کیفیت تخم های قابل استحصال، درصد لقاح، درصد تخمه گشایی، تلفات و بازماندگی لارو در مولدین ماهی طلایی (گُلدفیش) Carassius auratus مورد بررسی قرار گرفت. مولدین ماهی طلایی در 5 گروه به ترتیب در تیمارهای 10 و 20 میکروگرم به ازای هر کیلوگرم وزن زنده بدن مولدین هورمون GnRHa، 3 و 5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن زنده بدن مولدین عصاره هیپوفیز (CPE) و گروه شاهد (بدون تزریق هورمون) تقسیم بندی شدند. مولدین ماده دو مرحله و با فاصله دوازده ساعت و مولدین نر یک مرحله و همزمان با تزریق دوم مولدین ماده مورد تزریق قرار گرفتند. در پایان آزمایش در گروه های دریافت کننده هورمون، تمامی مولدین به مرحله باروری رسیدند. در حالیکه در گروه شاهد هیچ یک از مولدین به این مرحله نرسیدند. تعداد تخم های قابل استحصال در مولدینی که تحت تزریق هورمونی GnRHa و CPE قرار گرفتند، به ترتیب در تیمارهای 10 و 20 میکروگرم GnRHaبه ازای هر کیلوگرم وزن بدن و 3 و 5 میلی گرم CPEبه ازای هرکیلوگرم وزن بدن برابر با 81/57±2110، 51/41±2557، 07/55±1962 و 01/65±2429 بود، و افزایش معنی داری را نسبت به گروه شاهد نشان می داد (05/0p<). قابلیت باروری تخم ماهیان تحت تیمارهای هورمونی GnRHa و CPE نیز به ترتیب برابر با 55/47±21/1399، 47/48±72/1772، 19/49±51/1179 و 52/38±33/1590 بود، تعداد لاروهای تفریخ شده به ترتیب برابر با 96/32±1206، 83/36±4/1491، 53/53±84/982 و 23/32±34/1395 بود، تعداد لاروهای بقا یافته نیز به ترتیب برابر با 41/33±96/1092، 36/41±17/1336، 43/54±62/880 و 89/32±74/1230 بود، که به لحاظ آماری بین نتایج تیمارها و گروه شاهد اختلاف معنی داری وجود داشت (05/0p<).
