اثربخشی روان‌درمانگری پویشی کوتاه‌مدت مبتنی بر بن‌مایه تعارضی ارتباط (CCRT) در افزایش تحول‌یافتگی من و کاهش خودتخریب‌گری

الموضوعات :

اشرف سادات موسوی ¹ (دانشکده روان‌شناسی، دانشگاه حضرت معصومه (س))
پرویز آزادفلاح ² (دانشیار تربیت مدرس)
محسن دهقانی ³ (دانشگاه شهید بهشتی)

تاريخ الإرسال : 23 الجمعة , رمضان, 1444 تاريخ التأكيد : 27 الإثنين , شوال, 1445

الکلمات المفتاحية: خودتخریب‌گری, تحول‌یافتگی من, روان‌درمانگری CCRT, تحلیل روند,

ملخص المقالة :

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی سودمندی مداخله CCRT در ارتقای تحول‌یافتگی من و کاهش خودتخریب‌گری انجام شد. روش: طرح پژوهش شبه‌آزمایشی با دو گروه آزمایش و گواه بود. جامعة آماری دانشجویان دانشگاه تهران و شهید بهشتی بودند که نمرة آنها در آزمون افسردگی بک، نشانگر افسردگی متوسط و شدید بود. نمونه‌گیری به‌صورت هدفمند انجام شد و براساس معیارهای ورود و خروج برای گروه آزمایش و گواه 12 نفر در نظر گرفته شد. برای گردآوری داده‌ها مقیاس خودتخریب‌گری مزمن، آزمون تکمیل جمله دانشگاه واشنگتن، ویرایش دوم پرسش‌نامه افسردگی بک و خرده‌مقیاس‌های افسردگی DASS و SCL-90 به‌کار رفتند. گروه آزمایش تحت مداخله با روش روان‌درمانگری CCRT به‌صورت انفرادی قرار گرفتند. برای ارزیابی آثار درمانی،‌ ابتدا، میانه و انتهای درمان و یک و سه ماه پس از خاتمه درمان، هر دو گروه مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده‌ها به روش تحلیل واریانس اندازه‌های مکرر با تکرار روی یک عامل تحلیل شدند. یافته‌ها: تحلیل روند نشان داد در گروه آزمایش روان‌درمانگری CCRT با حرکت در مسیر ارتقای سطح تحول من، به کاهش خودتخریب‌گری (با دو شاخص نمرة مقیاس خودتخریب‌گری مزمن و نشانه‌های افسردگی) منجر شد. نتیجه‌گیری: استفاده از روش‌های روان‌درمانگری که سازش‌یافتگی بیشتر من را هدف قرار می‌دهند، به‌عنوان روی‌آوردی مناسب در تقلیل گرایش‌های خودتخریب‌گرانه محسوب می‌شود.