اثر آزاتیوپرین بر بافت کلیه در موش صحرایی دیابتی
الموضوعات :فرنگیس قاسمی 1 , عباس هوشمندی 2 , گلشید احمدی 3
1 - دانشجوی دکتری آناتومی، هیئت علمی گروه زیستشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد جهرم، جهرم ، ایران
2 - کارشناس ارشد علوم جانوری، گروه زیست شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد جهرم، جهرم، ایران
3 - دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شیراز، واحد بین الملل، شیراز، ایران
الکلمات المفتاحية: بافت, آزاتیوپرین, مجاری ادراری, گلومرول,
ملخص المقالة :
دیابت مهمترین بیماری متابولیک است که منجر به آسیب کلیوی نیز میشود. آزاتیوپرین کاربرد وسیعی در درمان بیماریهای خود ایمنی و پیوند عضو دارد. به منظور مطالعه تأثیر آزاتیوپرین بر بافت کلیه در موشهای مقاوم به انسولین، این بررسی انجام گرفت. بدین منظور 56 موش صحرائی ( ویستار) با وزنg 20± 200 در 8 گروه تقسیم شدند. گروه کنترل (بدون تیمار)، گروه شاهد که با دریافت روزانه cc140 محلول فروکتوز خوراکی دیابتی شدند و گروههای تجربی 1 تا 4 که علاوه بر دیابتی شدن به ترتیب mg/kg/ b.wt (75/3، 5/7، 21و 15 ) آزاتیوپرین در روز 98، به آنها تزریق داخل صفاقی شد. به گروه 5 و 6، به ترتیب (mg/kg 15و21) آزاتیوپرین به همین ترتیب تزریق شد. 24 ساعت بعد، کلیه موشها جدا و در فرمالین 10% تثبیت شد. پس از انجام مراحل پاساژ بافتی، اسلایدهای میکروسکوپی تهیه شده مطالعه گردید. دادههای حاصل با (16SPSS(، آزمون ANOVA و دانکن در سطح p<0.01 تحلیل شد. نتایج کاهش معنیدار قطر کورتکس و مدولای کلیه در گروه شاهد، گروههای تیمار دیابتی و غیر دیابتی و افزایش معنیدار در لولههای خمیده دور و نزدیک، هنله و گلومرول در مقایسه با گروه کنترل نشان داد. با توجه به نتایج فوق، آزاتیوپرین با ایجاد اثرات سینرژیک عوارض ناشی از دیابت را تشدید میکند لذا بیماران دیابتی، محدودیت مصرف بیشتری در استفاده از این دارو دارند.