اثرات نانوذرات کیتوزان بر موش های آلوده به لیستریا مونوسیتوژنز
الموضوعات : Biotechnological Journal of Environmental Microorganismsسارا کاظمی راد 1 , میر ساسان میرپور 2 , مهدی آسمار 3 , محمدرضا رضوی 4
1 - گروه میکروبیولوژی، دانشکده علوم پایه، واحد لاهیجان، دانشگاه آزاد اسلامی، لاهیجان، ایران
2 - گروه میکروبیولوژی ، دانشکده علوم پایه، واحد لاهیجان ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد لاهیجان ، لاهیجان ، ایران
3 - گروه میکروبیولوژی ، دانشکده علوم پایه، واحد لاهیجان ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد لاهیجان ، لاهیجان ، ایران
4 - گروه انگل شناسی، انستیتو پاستور ایران، تهران، ایران
الکلمات المفتاحية: نانوذرات, خواص ضد باکتریایی, موش Balb/c, لیستریوز,
ملخص المقالة :
لیستریا مونوسیتوژنز عامل بیماری لیستریوز است که عوارض زیادی به خصوص در زنان باردار دارد. با توجه به مقاومت آنتی بیوتیکی این باکتری، تلاش های زیادی برای معرفی ترکیبات دارویی مختلف از جمله نانوذرات مبتنی بر ترکیبات بیولوژیکی صورت گرفته است. این تحقیق با هدف بررسی مکانیسم اثر نانوذرات کیتوزان بر لیستریا مونوسایتوژنز در بدن یک موجود زنده انجام شد. سویه استاندارد لیستریا مونوسایتوژنز (ATCC 7644) در آزمایشگاه بیمارستان دی (ایران) تهیه و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. باکتری ها بر اساس آزمایش های بیوشیمیایی مورد بررسی قرار گرفتند. سپس فعالیت ضد باکتریایی غلظت‌های 4.88 تا 5000 میکروگرم بر میلی‌لیتر نانوذرات کیتوزان در برابر استاندارد لیستریا مونوسیتوژنز (ATCC 7644) با روش‌هایی مورد بررسی و کمترین غلظت‌های بازدارنده و باکتری‌کشی (به ترتیب MIC و MBC) محاسبه شد. اثرات غلظت‌های مختلف نانوذرات و آمپی‌سیلین در موش‌های آلوده به باکتری نیز مورد بررسی قرار گرفت. در موش‌های آلوده، اثر درمانی با افزایش غلظت نانوذرات افزایش یافت و غلظت 156.25 میکروگرم بر میلی‌لیتر در مقایسه با سایر تیمارها مؤثرترین بود. همچنین، آمپی سیلین (10 میکروگرم) و نانوذرات کیتوزان با غلظت 39.06 میکروگرم بر میلی‌لیتر تقریباً اثر درمانی مشابهی داشتند. با شناسایی به موقع آلودگی لیستریا در زنان باردار و استفاده مناسب از نانوذرات کیتوزان به جای داروهای رایج، می توان راه حل جدیدی برای درمان لیستریوز پیدا کرد.
