بازاندیشی مفهوم توسعه سیاسی در گفتمان اصول‌گرای محمود احمدی‌نژاد
محورهای موضوعی : سیاست پژوهی ایرانی (سپهر سیاست سابق)رضا محمدیان 1 , حسین تفضلی 2 , سید اسمعیل حسینی گلی 3
1 - دانشجوی دکترا، گرایش جامعه‌شناسی سیاسی، گروه علوم سیاسی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
2 - استادیار، گروه علوم سیاسی، دانشکده علوم سیاسی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
3 - استادیار، گروه علوم سیاسی، دانشکده علوم سیاسی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران ، ایران
کلید واژه: استکبار جهانی, توسعه سیاسی, تمدن اسلامی, اصول‌گرایی, محمود احمدی‌نژاد, دولت بهار, آرمان‌گرای اصول‌محور,
چکیده مقاله :
دولت محمود احمدی‌نژاد، نهمین و دهمین دولت در جمهوری اسلامی ایران است که با رویکرد احیای اصول و آرمان‌های انقلاب اسلامی بر سر کار می‌آید. هدف تحقیق حاضر ارائه تحلیلی متفاوت از مفهوم توسعه سیاسی در گفتمان احمدی‌نژاد است که در تقابل با مفهوم توسعه سیاسی به معنای غربی آن، الزاماتی چون تشکیل تمدن اسلامی با محوریت نظام جمهوری اسلامی و اعتلای فرهنگ و تمدن اسلامی در سطح نظام بین‌المللی را به همراه دارد. این تحقیق با روش توصیفی – تحلیلی، به این پرسش اساسی می‌پردازد که مفهوم توسعه سیاسی در اندیشه اصول‌گرای احمدی‌نژاد به چه معنا می‌باشد. این تحقیق با تشریح گفتمان اصول‌گرایی بر احزاب و سازمان‌های مردم‌نهاد و توجه به نقش مردم در رسیدن به اهداف انقلاب، به تبیین جدیدی از مفهوم توسعه سیاسی می‌پردازد. تبیینی که تشکیل تمدن اسلامی به محوریت نظام جمهوری اسلامی و برقراری عدل اسلامی در سراسر جهان هستی را نقطه محوری این مفهوم در گفتمان فکری احمدی‌نژاد می‌داند.
MahmūdAhmadī Nizhād is the head of the 9th and 10th government in the Islamic Republic of Iran who launched his work with an approach to revive the principles and ideals of the Islamic Revolution. The purpose of the present study is to represent a distinct analysis of the concept of political development in the discourse of MahmūdAhmadī Nizhād that in contrast with the western conception of political development, is accompanied with some requirements such as establishing Islamic civilization by the Islamic Republic Government and improving Islamic culture and civilization in the international level. Using descriptive analysis, this study deals with the main research question that: what does the concept of political development mean in in the priciplist idea of MahmūdAhmadī Nizhād? This research delves deep into the principlist discourse of the parties and democratic organizations as well as the role of people in achieving the goals of the revolution and then represents a new interpretation of the concept of political development. This interpretation recognizes the establishment of Islamic civilization and justice by the Islamic Republic of Iran throughout the world as the center of this concept in the intellectual discourse of MahmūdAhmadī Nizhād.
ازغندی، علیرضا (1389). چارچوب‌ها و جهت‌گیری‌های سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران. تهران: نشر قومس.
باقری دولت‌آبادی، علی؛ رشیدی‌زاده، بهنام (1393). رویکرد ایران و عراق به نظام بین‌الملل و تأثیر آن بر شروع و پایان جنگ. مطالعات انقلاب اسلامی، 11(27)، ص 149-117.
بشیریه، حسین (1378). جامعه مدنی و توسعه سیاسی در ایران. تهران: موسسه علوم نوین.
حداد، غلامرضا (1394). ساختار معنایی نواصول‌گرایان و سیاست خارجی جمهوری اسلامی (1392-1384).پژوهشنامه علوم سیاسی، 10(3)، ص 110-41.
خواجه سروی، غلامرضا (1390). سیاست و حکومت در جمهوری اسلامی ایران. تهران: انتشارات دانشگاه امام صادق(ع).
دهشیری، محمدرضا (1390). حکمت اسلامی و رویکرد تمدنی به دیپلماسی فرهنگی. مطالعات روابط فرهنگی بین الملل، 1(3)، ص 39-30.
دهقانی فیروزآبادی، سید جلال (1386). گفتمان اصول‌گرایی عدالت‌محور در سیاست خارجی دولت احمدی‌نژاد. دانش سیاسی، 5(5)، ص 98-67.
دهقانی فیروزآبادی، سیدجلال (1391). سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران. تهران: انتشارات سمت.
دیانت، محسن؛ نجات‌پور، مجید (1396). توسعه از دیدگاه جریان اسلام‌گرای شریعت‌مدار پس از انقلاب اسلامی. رهیافت انقلاب اسلامی، 11(41)، ص 155-133.
رسولی ثانی‌آبادی، الهام (1390). هویت انقلابی- اسلامی نظام جمهوری اسلامی ایران در گفتمان‌های مختلف سیاست خارجی. سیاست خارجی، 10(69)، ص 48-29.
رسولی ثانی آبادی، الهام (1391). بررسی هویت نظام جمهوری اسلامی ایران از منظر سازه‌انگاری. علوم سیاسی، 11(58)، ص 200-177.
زیباکلام، صادق (1385). احمدی‌نژاد و جامعه‌شناسی قدرت در ایران. بازتاب اندیشه شرق، 5(757)،
ص 45-30.
صدیق سروستانی، رحمت الله؛ زائری، قاسم (1389). بررسی گفتمان‌های فرهنگی پسا انقلابی و روندهای چهار گانه موثر بر سیاست خارجی فرهنگی در جمهوری اسلامی ایران. پژوهشنامه بهار، 6(54)، ص 38-9.
عابدی اردکانی، محمد (1393). توسعه‌نیافتگی سیاسی از منظر فرهنگ سیاسی نخبگان در ایران (1384-1368). پژوهشنامه علوم سیاسی، 9(4)، ص 169-133.
عمویی، ابوالفضل (1386). اهمیت احمدی‌نژاد بودن. خردنامه، 16(58)، ص 35-15.
لطیفی پاکده، لطفعلی (1390). عملکرد دولت احمدی‌نژاد؛ قوت‌ها و ضعف‌ها. پیام، 15(89)، ص 145-131.
Ehteshami, A. & Mahjoob, Z. (2008). Iran and the Rise of its Neoconservatives. New York: I.B. Tauris & Co Ltd.
Kornhauser, W. (1960). The Politics of Mass Society. The Canadian Journal of Economics and Political Science, Vol. 26, No. 4, P.644-646. DOI: https://doi.org/10.2307/138943.
Sadjadpour, K. (2006). How Relevant Is the Iranian Street. The Washington Quarterly, 30, P.151-162.
_||_Abedi Ardakani, M. (2014). Political underdevelopment from the perspective of elite political culture in Iran (1368-1384). Journal of Political Science, 9(4), P.169-133. [In Persian]
Amoee, A. (2007). The importance of being Ahmadinejad. Kheradnameh, 16(58), P.35-15.
[In Persian]
Azghandi, A. (2010). Frameworks and orientations of the foreign policy of the Islamic Republic of Iran. Tehran: Qoms Publishing. [In Persian]
Bagheri Dolatabadi, A. & Rashidi Zadeh, B. (2014). Iran and Iraq's approach to the international system and its impact on the beginning and end of the war. Studies of the Islamic Revolution, 11(27), P.149-117. [In Persian]
Bashirieh, H. (1999). Civil society and political development in Iran. Tehran: Institute of Modern Sciences. [In Persian]
Dehghani Firoozabadi, S.J. (2007).The discourse of justice-oriented fundamentalism in the foreign policy of Ahmadinejad's government. Political Science, 5(5), P.98-67. [In Persian]
Dehghani Firoozabadi, S.J. (2012). Foreign policy of the Islamic Republic of Iran. Tehran: Samat Publications. [In Persian]
Dehshiri, M.R. (2011). Islamic Wisdom and Civilized Approach to Cultural Diplomacy. Studies in International Cultural Relations, 1(3), P.39-30.[In Persian]
Diyanet, M. & Nejatpour, M. (2017). Development from the perspective of the Sharia-oriented Islamist current after the Islamic Revolution. The Approach of the Islamic Revolution, 11(41), P.155-133. [In Persian]
Ehteshami, A. & Mahjoob, Z. (2008). Iran and the Rise of its Neoconservatives. New York: I.B. Tauris & Co Ltd.
Haddad, Gh. (2015). The Semantic Structure of the Neo-Conservatives and the Foreign Policy of the Islamic Republic (1392-1384). Journal of Political Science, 10(3), P.110-41. [In Persian]
Khajeh Sarvi, Gh. (2011). Politics and government in the Islamic Republic of Iran. Tehran: Imam Sadegh University Press. [In Persian]
Kornhauser, W. (1960). The Politics of Mass Society. The Canadian Journal of Economics and Political Science, Vol. 26, No. 4, P.644-646. DOI: https://doi.org/10.2307/138943.
Latifi Pakdeh, L.A. (2011). Performance of Ahmadinejad government; Strengths and weaknesses. Payam, 15(89), P.145-131. [In Persian]
Rasouli Thani Abadi, E. (2011). The revolutionary-Islamic identity of the Islamic Republic of Iran in various foreign policy discourses. Foreign Policy, 10(69), P.48-29. [In Persian]
Rasouli Thani Abadi, E. (2012). Investigating the identity of the Islamic Republic of Iran from a structural point of view. Political Science, 11(58), P.200-177. [In Persian]
Sadjadpour, K. (2006). How Relevant Is the Iranian Street. The Washington Quarterly, 30, P.151-162.
Siddiq Sarvestani, R. & Zairi, Q. (2010). A Study of Post-Revolutionary Cultural Discourses and the Four Trends Affecting Foreign Cultural Policy in the Islamic Republic of Iran. Bahar, 6(54), P.38-9. [In Persian]
Zibakalam, S. (2006). Ahmadinejad and the Sociology of Power in Iran. Reflection of Eastern Thought, 5(757), P.45-30. [In Persian]