المحاکاة الساخرة "النقیضة" فی الروایات الفارسیة المعاصرة؛ "ألف لیلة ولیلة الجدیدة" لمحمد علی علومی أنموذجا
محورهای موضوعی : النقد الادبي
1 - أستاذة مساعدة فی قسم اللغة الفارسیة وآدابها، فرع کرج، جامعة آزاد الإسلامیة، کرج، إیران
کلید واژه:
چکیده مقاله :
تعتبر المحاکاة الساخرة إحدی أنواع الأدب الساخر، وهی تتعامل مع إعادة تعریف الکلمات والأنماط والمواضیع الخاصة بأعمال أدبیة أخرى. تحاول المؤلفة فی هذه العجالة، دراسة مظاهر هذا النمط الأدبی فی روایة ألف لیلة ولیلة الجدیدة لمؤلفها محمد علی علومی. ولهذا الغرض، تطرقت الدراسة بعد تعریف المحاکاة الساخرة واستعراض جوانبها، إلی علاقتها بأفکار میخائیل باختین، بما فی ذلک التناص والحوار بین النصوص. کما درست بعد ذلک عبر الاستعانة بالمنهج التحلیلی المقارن تجلی المحاکاة الساخرة فی روایة ألف لیلة ولیلة الجدیدة. وتبین نتائج البحث أن روایة ألف لیلة ولیلة الجدیدة تتضمن نصوصاً ثانویة ضمنیة وفقا لنظریة التناص، حیث تقوم بإعادة بناء الشخصیة والموضوع واللغة، لتنشئ علاقة ساخرة وهادفة مع النص الأصلی، وهو روایة ألف لیلة ولیلة القدیمة.
Parody is a literary device which distorts and recreates an utterance, style, or plot of an original work. The author tries to investigate this device in TheNew Thousand and One Night by Mohammad AliOlumi. To that end, having described and analyzed the term parody, the author investigates how parody relates to Bakhtin’s views such as intertextuality and dialogic. Afterwards, applying an analytic and comparative approach, the samples of this devicein TheNew Thousand and One Night are studied. The findings show that The New Thousand and One Nights is a sub-text which bears a comic and purposeful relationship with its original work, Thousand and One Night, by recreating the characters, plot, and utterance.
آلن، غراهام. (2013م). بینامتنیت. ترجمه پیام یزدانجو. تهران: نشرمرکز.
اخوانثالث، مهدی. (2005م). نقیضه و نقیضه سازان. تهران: نشر زمستان.
زرینکوب، عبدالحسین. (2008م). ارسطو و فن شعر. تهران: امیرکبیر.
انوشه، حسن. (2000م). فرهنگنامه ادبی فارسی، گزیده اصطلاحات، مضامین وموضاعات ادبی. تهران: سازمان چاپ وانتشارات وزارت فرهنگ وارشاد اسلامی.
بیضایی، بهرام. (2012م). هزار دستان کجاست؟. تهران: ققنوس.
پیشواییعلوی، محسن و گلبهار نادری و پروین یوسفی. (2017م). «بررسی ونقد ترجمه طسوجی از هزار ویک شب براساس نظریه گرایش های ریختشکنانه آنتوان برمن». همایش ملی هزار و یک شب و ادبیات جهان. همدان: دانشگاه بوعلی. مجموعه مقالات. صص 359-341.
حجت، محمد. (2013م). «نقش طلسم وجادو وبرخی صنایع غریبه در داستان های هزار ویک شب». فصلنامه ادب وزبان. السنة 16. العدد 33. صص 132-105.
داد، سیما. (2003م). فرهنگ اصطلاحات ادبی. تهران: مروارید.
زرینکوب، عبدالحسین. (1990م). نقد ادبی. تهران: امیرکبیر.
ستاری، جلال. (1989م). افسون شهرزاد. تهران: توس.
شفیعیکدکنی، محمدرضا. (2007م). قلندریه در تاریخ، دگردیسیهای یک ایدئولوژی. تهران: سخن.
صفاییسنگر، علی وعباس براریجیردهی. (2017م). «تأویل حکایت صیاد از هزار و یک شب براساس نظریه ژاکلاکان». همایش ملی هزار و یک شب و ادبیات جهان. همدان: دانشگاه بوعلی. مجموعه مقالات. صص 718-705.
طاووسی، محمود ونغمه ثمینی و فرهاد مهندسپور. (2007م). «در جستجوی شهرزاد هزار و یک شب». فصلنامه پژوهشهای ادبی. السنة 4. العدد 15. صص 63-80.
طسوجی، عبدالطیف. (2004م). هزار و یک شب. جلد1. تهران: هرمس.
علومی، محمدعلی. (2014م). هزار و یک شب نو. تهران: نشرقطره.
غلامعلی، فلاح و زهرا صابریتبریزی. (2011م). «نقیضه و پارودی». فصلنامه متنشناسی ادب فارسی. السنة 2. العدد 4. صص 17-32.
فورستر، ادوارد مورگان. (2005م). جنبههای رمان. ترجمه ابراهیم یونسی. تهران: نشرنگاه.
قاسمیپور، قدرت. (2010م). «نقیضه درگستره نظریههای ادبی معاصر». فصلنامه نقد ادبی. السنة 2. العدد6. صص127 -147.
کاسی، فاطمه ومحمدصادق بصیری. (2015م). «جلوههای نقیضه در دو داستان "پریزاد و پریمان" و"مشی و مشیانه" اثر صادق چوبک». فصلنامه ادب وزبان. السنة 18. العدد 38. صص 341-315.
مکگی، رابرت. (2011م). داستان، ساختار، سبک و اصول فیلمنامه نویسی. ترجمه محمدگذرآبادی. تهران: هرمس.
موسویگرمارودی، علی. (2001م). دگرخند. تهران: انجمن مطالعات ایران معاصر.
میکل، آندره. (2008م). مقدمه بر هزار و یک شب.ترجمه جلال ستاری. تهران: نشر مرکز.
نامورمطلق، بهمن. (2015م). درآمدی بر بینامتنیت. تهران: سخن.
نیکوبخت، ناصر. (2001م) .هجو در شعر فارسی(نقد وبررسی شعر هجوی از آغاز تا عصر عبید). تهران: مؤسسه انتشارات و چاپ دانشگاه تهران.
Rose, Margaret. 1995. Parody: ancient, modern, and post modern. Cambridge: Cambridge University Press.
_||_