رشد فزایندۀ جمعیت و به تبع آن افزایش و تغییر الگوهای مصرف، فشار بر محیط طبیعی و منابع محدود را افزایش داده است. الگوهای مصرفی و توسعه در کشور به ویژه شهرستانهای شمالی غالبا بدون توجه به توان اکولوژیک زمین است، به گونهای که منجر به خسارات شدیدی بر محیطزیست و توان اکول چکیده کامل
رشد فزایندۀ جمعیت و به تبع آن افزایش و تغییر الگوهای مصرف، فشار بر محیط طبیعی و منابع محدود را افزایش داده است. الگوهای مصرفی و توسعه در کشور به ویژه شهرستانهای شمالی غالبا بدون توجه به توان اکولوژیک زمین است، به گونهای که منجر به خسارات شدیدی بر محیطزیست و توان اکولوژیک زمین میشود. بنابراین ضرورت تغییر الگوهای مصرف و حرکت در چارچوب میزان ظرفیت قابل تحمل محیط زیست به سمت وضعیت پایداری اجتناب ناپذیر است. شاخص ردپای اکولوژیک ابزار مناسبی برای اندازهگیری پیشرفت جوامع بهسوی پایداری است. هدف مقاله حاضر برنامه ریزی توسعه فضایی در شهرستان ساری با توجه به ارزیابی سطح پایداری و شاخص ردپای اکولوژیک میباشد. پژوهش از نوع کاربردی بوده و روش انجام آن توصیفی-تحلیلی میباشد. نتایج نشان میدهد میزان ردپای اکولوژیک در شهرستان ساری برابر 2267853 هکتار میباشد که نشاندهندۀ سرانهای برابر 4.50 هکتار برای هر نفر میباشد. با توجه به اینکه سرانۀ ظرفیتزیستی در شهرستان ساری برابر 1.18 هکتار میباشد، این شهرستان با کسری اکولوژی به میزان 3.32 هکتار برای هر فرد مواجه میباشد. جهت برنامهریزی توسعه فضایی شهرستان ساری، گزینههای محتمل توسعه فضایی تدوین شده و گزینه مطلوب با استفاده از روش دلفی و نرمافزار سناریوویزارد انتخاب شده است. مطابق گزینه منتخب، اهداف و راهبردهایی جهت کاهش ردپای اکولوژی در ابعاد مختلف اتخاذ شده که از آن جمله میتوان به استفاده اراضی براساس توان اکولوژیک آنها، استفاده از مصالح نوین به منظور کاهش مصرف انرژی، الگوی رشد هوشمند و فشرده، تغییر الگوهای مصرف انرژی و استفاده از انرژیهای پاک و دوستدار محیطزیست اشاره کرد.
پرونده مقاله