مقایسه اثربخشی آموزش مهارت های مدیریت زمان و مدیریت رفتار بر کاهش اهمال کاری تحصیلی دانشجویان دانشگاه پیام نور اهواز
محورهای موضوعی : فصلنامه مهارت های روانشناسی تربیتی
عباس عباس پور
1
(علامه طباطبایی)
نور علی فرخی
2
(علامه)
علی دلاور
3
(علامه)
کریم سواری
4
(عضو علمی)
کلید واژه: اهمال کاری تحصیلی, مهارت مدیریت زمان, مهارت مدیریت رفتار,
چکیده مقاله :
در تحقیق حاضر، اثربخشی آموزش مهارت های مدیریت زمان و مدیریت رفتار بر کاهش اهمال کاری تحصیلی مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. طرح تحقیق آزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل است. تحلیل داده ها از طریق واریانس با اندازه گیری مکرر صورت گرفت. دانشجویان دانشگاه پیام نور اهواز، جامعه آماری تحقیق را تشکیل داده بودند. به منظور شناسایی میزان اهمال کاری تحصیلی در دانشجویان، ابتدا 1200 نفر به شکل داوطلبانه انتخاب و پس از تحلیل مقدماتی داده ها، 207 نفر به عنوان دانشجوی اهمال کار در امر تحصیل شناسایی شدند. سپس از این تعداد، 106 نفر به شکل تصادفی طبقه ای نسبی انتخاب و به چهار گروه ( دو گروه آزمایشی و دو گروه کنترل) تقسیم و یکی از گروه های آزمایشی در معرض ده جلسه آموزشی مهارت های مدیریت زمان و گروه آزمایشی دیگر ده جلسه آموزشی مدیریت رفتار دریافت کردند. ضمنا گروه های کنترل هیچگونه مداخله ای دریافت نکردند. جهت جمع آوری داده ها، از مقیاس اهمال کاری تحصیلی سواری(1390) استفاده گردید. نتایج نشان داد که آموزش مهارت های مدیریت زمان و مدیریت رفتار در کاهش اهمال کاری تحصیلی دانشجویان مورد مطالعه موثر بوده است. نتایج همچنین حاکی از آن است که هر دو مهارت آموزشی به یک اندازه در کاهش اهمال کاری تحصیلی تاثیر گذار بوده و یکی بر دیگری برتری نداشت. نتایج مربوط به مرحله پیگیری مداخلات آموزشی مهارت مدیریت زمان و مدیریت رفتار نشان داد که گذشت زمان نیز اثر خود را در کاهش اهمال کاری تحصیلی حفظ کرد.
In the present study, the effectiveness of time management and behavior management skills training on reducing academic procrastination was evaluated and compared. The experimental design of the study is pre-test post-test with control group. Data analysis was performed by repeated measures ANOVA. Students of Payam Noor University of Ahwaz formed the statistical population of the study. In order to identify the amount of academic procrastination in the mentioned students, 1,200 people were voluntarily selected and after preliminary analysis of the data, 207 of them were identified as student procrastinator students. Then, 106 subjects were selected by stratified random sampling and divided into four groups (two experimental and two control groups) and one experimental group exposed to ten time management skills training sessions and the other group to ten training sessions. The control groups did not receive any intervention. Sevari academic procrastination Scale (2011) was used to collect data. The results showed that time management and behavior management skills training were effective in reducing academic procrastination in the studied students. The results also indicated that both educational skills were equally effective in reducing academic procrastination and were not superior to one another. The results of the follow up phase of the educational interventions showed that time management and behavior management skills also had a significant effect on reducing academic procrastination.
_||_