تطبیق و مقایسه مقام فقر از دیدگاه خواجوی کرمانی و شاه نعمت‌الله ولی
محورهای موضوعی : عرفان اسلامی
سوری بیدآبادی
1
(دانشجوی دکتری گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد یادگار امام خمینی(ره) شهر ری، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران)
رویا احمدامرجی
2
(استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد یادگار امام خمینی(ره) شهر ری، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.نویسنده مسئول: royaamraji@yahoo.com)
شاهپرک فرحبخش اصفهان
3
(استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد یادگار امام خمینی(ره) شهر ری، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران)
کلید واژه: عرفان, Richness, mysticism, خواجوی کرمانی, Khajuye Kermani, شاه نعمت‌الله ولی, Shah Nematullah Vali, فقرمعنوی, فقر مادی, spiritual poverty, material poverty,
چکیده مقاله :
فقر به عنوان یکی از مراحل سیر و سلوک نه تنها در ادبیات، بلکه در حوزۀ عرفانی دارای اهمیت فراوانی است. سالک در این مقام با نفی ماسوی الله به فنای فی الله دست می یابد که نهایت عرفان است. این جستار با روش تحلیلی- تطبیقی دیدگاه دو عارف و شاعر برجستة قرن هشتم، خواجوی کرمانی و شاه نعمت‌الله ولی، را در رابطه با مفهوم فقر بررسی و مقایسه کرده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که دیدگاه هر دو شاعر به فقر دربردارندة فقر معنوی است که تعالی دهنده روح انسانی به سوی کمال و جایگاه بالایی نسبت به غنا دارد. با این تفاوت که خواجو در برخی ابیات که بسامد کمی دارد، فقر مادی را در نظر داشته است. هم چنین وی در کاربرد معنای فقر از اصطلاحات دیگری همچون: گدایی، بینوایی استفاده نموده، در حالی که شاه نعمت‌الله علاوه‌بر این واژگان، از واژة درویشی نیز بسیار استفاده کرده است. این نوع کاربرد فقر گویای تنوع زبان تصوف دو شاعر در بیان مقصود عرفانی خویش و دوگانگی مفهوم فقر است.
Poverty as a stage of life is of great importance not only in literature, but also in the mystical field. The seeker in this position achieves the annihilation of God by denying the transcendence of God, which is the ultimate mysticism. This study has analytically-comparatively examined and compared the views of two prominent mystics and poets of the eighth century, Khajuye Kermani and Shah Nematullah Vali, regarding the concept of poverty. Findings show that both poets' view of poverty includes spiritual poverty, which elevates the human spirit to perfection and a high position in relation to richness. The difference is that Khajou has considered material poverty in some verses that have low frequency. He also used other terms in the meaning of poverty, such as: begging, poverty, while Shah Nematullah, in addition to these words, also used the word "dervish" a lot. This kind of application of poverty indicates the diversity of the Sufi language of the two poets in expressing their mystical purpose and the duality of the concept of poverty.
_||_