بررسی تحلیلی سرعت روایت در رمان غریبه در شهر غلامحسین ساعدی براساس نظریه روایت شناسی ژرار ژنت

محورهای موضوعی : پژوهش های نقد ادبی و سبک شناسی

صدیقه کبری صدقیانی ¹ , حمیدرضا فرضی ² , ناصر دشت پیما ³

1 - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران.
2 - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران.(نویسنده مسؤول)
3 - استادیار گروه زبان و ادبیات انگلیسی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران.

تاریخ دریافت : 1401/05/05 تاریخ پذیرش : 1401/05/05 تاریخ انتشار : 1400/09/01

کلید واژه: روایت, ژرار ژنت, سرعت روایت, غریبه در شهر, غلامحسین ساعدی,

چکیده مقاله :

یکی از عناصرمؤثر در ساختار روایت، عنصر زمان است. در بیشتر روایت‌ها، زمان روایت در مقابل زمان واقعی قرار می‌گیرد و ویژگی روایت کلامی در آن است که زمان به عنوان عنصر اساسی و شاخص بازنمایی حوادث داستان به شمار می‌رود. در میان روایت‌شناسان، ژرار ژنت نظریه‌‌پرداز ساختارگرای فرانسوی جامع‌ترین مباحث را در باب مؤلفه‌های زمان و عوامل مؤثر بر سرعت روایت مطرح کرده است. با توجه به این نکته در پژوهش پیش‌رو، با استفاده از نظریه‌ زمان در روایت ژنت به بررسی این مفهوم و عوامل مؤثر در افزایش یا کاهش سرعت روایت در رمان غریبه در شهر ساعدی با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی پرداخته شده است. نتایج این پژوهش، بیانگر این است که در بخش‌های مختلف غریبه در شهر به نسبت حجم اختصاص یافته به متن در مقابل زمان رخداد و کاربرد بیشتر عوامل کاهش دهنده سرعت روایی، رمان دارای شتاب منفی و سرعت روایت کند است.

چکیده انگلیسی:

                An effective element of narration structure is “time”. In most of the cases, narration time is against the real time. A narrative discourse is characterized by the time as a principle and typical representation of events of the story. Gerard Genette, the French structuralist theorist, provides the most comprehensive discussions about time components and the effective factors on narration tempo. Accordingly, the current study applied Genette’s theory to study the concept of time and the factors effective on acceleration or deacceleration of tempo narration in Saedi’s Gharibe dar Shahr adopting a descriptive-analytical approach. Results indicated that the volume of text against the time of event, and the use of more deaccelerating elements in narration in different parts of Gharibe dar Shahr resulted in a negative acceleration of the story and slowed its tempo.