بررسی آسیبشناسی بافتی آبشش ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio) و ماهی طلایی (Carassius auratus) در مواجهه با غلظت کشنده نانواکسید روی (ZnONPs)، نانواکسید مس (CuONPs) و نانودیاکسید تیتانیوم (TiO2NPs)
محورهای موضوعی : آسیب شناسی درمانگاهی دامپزشکی
سید علی اکبر هدایتی
1
(
دانشیار گروه تولید و بهرهبرداری آبزیان، دانشکده شیلات و محیط زیست، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان، گرگان، ایران.
)
فاطمه دارابی تبار
2
(
دانشجوی دکتری تخصصی شیلات، دانشکده منابع طبیعی دریا، دانشگاه علوم و فنون دریایی خرمشهر، خوزستان، ایران.
)
حسن رضایی
3
(
استادیار گروه محیط زیست، دانشکده شیلات و محیط زیست، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان، گرگان، ایران.
)
کلید واژه: کپور معمولی, ماهی قرمز, نانواکسید روی, نانواکسید مس, نانودیاکسید تیتانیوم,
چکیده مقاله :
ازآنجاکهآبششاولینمکانبعدازپوستاستکهماهی هاازآنطریقدرمعرضمستقیمسمومیاآلاینده هاقراردارند،بنابراینبررسیتغییراتساختارآبشششاخصمناسبیبرایسمومیاآلاینده هاتحتشرایطاسترساست. هدف از این مطالعه، بررسی جراحات بافت آبشش ماهی کپور معمولی در مواجهه با نانوذرات مختلف بود. برای انجام این آزمایش 210 قطعه بچه ماهی کپور معمولی با طول کل 30/0±36/7 سانتی متر و ماهی قرمز با طول کل 43/0±50/6 سانتی متر در 6 تیمار، هرکدام در 3 تکرار درگروه های 11تایی در آکواریوم های 60 لیتری قرار داده شدند. نمونه های بافت آبشش بچه ماهیان کپور معمولی و قرمز بعد از 7 روز قرارگیری در معرض (50 درصد غلظت سمیت کشنده) نانواکسید روی، نانواکسید مس و نانودی اکسید تیتانیوم برداشت شد. تغییرات بافتی با رنگ آمیزی معمول هماتوکسیلین-ائوزین در نمونه های قرارگرفته در معرض نانواکسید روی، نانواکسید مس و نانودی اکسید تیتانیوم مشهود بود، در حالی که هیچ تغییر قابل تشخیصی در آبشش ماهیان گروه های شاهد مشاهده نشد. جراحات مشاهده شده در بافت آبشش هر دو ماهی شامل آنوریسم لاملایی، به هم چسبیدگی لاملاهای ثانویه، افزایش مقدار موکوس آبشش و پرخونی بود، که بیشترین جراحت مشاهده شده آنوریسم لاملایی و افزایش مقدار موکوس آبشش بود. نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که 50 درصد غلظت سمیت کشنده نانوذرات تیتانیوم، نانواکسید مس و نانوذرات روی می تواند باعث آسیب و تخریب بافتی شود. همچنین سمیت تحت کشنده نانواکسید روی نسبت به نانواکسید مس و نانودی اکسید تیتانیوم بیشتر بوده و باعث جراحات وسیع تری در بافت آبشش ماهی قرمز و کپور معمولی می شود.
Apart from skin, gills are the first place of direct exposure of fish to toxins or pollutants therefore study of changes in gill structure is a suitable indicator of toxins or pollutants under stressful conditions. The aim of this study was to investigate pathological alterations of gill tissue in common carp during exposure to different nanoparticles. For this study, 210 fry common carp with a total length of 7.36±0.30 cm and goldfish with a total length of 6.50±0.43 cm in 6 treatments with 3 replicates in each treatment were placed in 60 liter aquariums in groups of 11 individuals. Gill tissue samples of common carp and goldfish were taken 7 days after exposure to 50% lethal concentration of nano-zinc oxide, nano copper oxide and titanium dioxide nanoparticles. Histological changes were evident in samples exposed to nano-zinc oxide, nano copper oxide and titanium dioxide nanoparticles while no detectable changes were observed in control gill. The symptoms observed in both fish consisted of gill hyperplasia, adhesion of secondary lamellae, increased levels of mucus and hyperemia. The most common complication observed was gill hyperplasia and an increase in the amount of mucus. The results of this study indicate that 50% lethal concentration of nanoparticles of titanium, copper and zinc can cause tissue damage and destruction. Also, sub-lethal toxicity of nano-zinc oxide is higher than nano copper oxide and nano titanium dioxide and causes much wider effects on gill tissue of common carp and goldfish.
_||_