طراحی و تدوین مدل مشارکت سازمانهای غیردولتی ایران در سیاستگذاری سلامت
محورهای موضوعی : خطمشیگذاری عمومی در مدیریت
شهلا فتحی
1
,
حسن گیوریان
2
*
,
محمدرضا ربیعی مندجین
3
,
مینا جمشیدی اوانکی
4
,
وحید آرایی
5
1 - رشته مدیریت دولتی گرایش تصمیم گیری وخط‌مشی گذاری عمومی
2 - دانشیار گروه مدیریت دولتی، واحد تهران مرکز، دانشگاه آزاد اسلامی ، تهران ، ایران .
3 - استادیار و عضو هیات علمی گروه مدیریت دولتی دانشکده مدیریت دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی
4 - گروه مدیریت دولتی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
5 - استادیار گروه مدیریت دولتی و خط مشی گذاری عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی، تهران، ایران
کلید واژه: سلامت نظام سلامت, سازمان مردم نهاد, مشارکت, سیاستگذاری.,
چکیده مقاله :
هدف این مطالعه طراحی و تدوین مدل مشارکت سازمانهای غیردولتی ایران در سیاستگذاری سلامت بود. مطالعه حاضر از نوع کاربردی، از منظر ماهیت داده‌ها کیفی و در آن از ابزار مصاحبه استفاده شد. جامعه آماری آن مدیران و صاحب نظران حوزه سازمان های غیر دولتی بودند. نمونه‌گیری با روش حداکثر تنوع انجام شد و مجموع افراد مشارکت‌کننده 17 نفر بودند، از روش نمونه‌گیری هدفمند، جهت شناسایی حجم نمونه استفاده شد.
نتایج پژوهش نشان داد که مؤلفه‌ها و شاخص های مشارکت سازمانهای غیردولتی ایران درسیاست گذاری سلامت در قالب 8 طبقه 1)ظرفیت‌ها و توانایی‌های سازمانهای غیردولتی، 2)دیدگاه‌ها و پیشنهادات سازمانهای غیردولتی، 3)نحوه مشارکت سازمانهای غیردولتی، 4)محتوای سیاستگذاری، 5)موانع و محدودیت‌های مشارکت، 5)راهکارهای گسترش مشارکت غیردولتی، 6)نقش سازمانهای غیردولتی در نوآوری و تحول نظام سلامت 8)ارتقای ظرفیت‌سازی و توانمندسازی جامعه در حوزه سلامت ارائه گردید؛
الگوی نهایی مشارکت سازمانهای مردم نهاد در سیاستگذاری نظام سلامت ایران شامل چهار بخش اصلی مشارکت سازمانهای غیردولتی در فرایند سیاستگذاری سلامت، فاکتورهای تاثیر گذار بر مشارکت دادن سازمانهای غیر دولتی در سیاستگذاری حوزه سلامت، عوامل مربوط به سازمانهای دولتی و محیط سیاسی اجتماعی، عوامل مربوط به نوع سیاست، عوامل مربوط به جامعه، موانع و محدودیت‌های مشارکت سازمانی های غیر دولتی و توصیه‌ها و راهکارهای گسترش مشارکت بود.
The aim of this study was to develop a model of Iranian NGOs’ participation in health policy-making. This applied study was qualitative in terms of the nature of the data and used interviews as a tool. Its statistical population was managers and experts in the field of NGOs. Sampling was done using the maximum diversity method and the total number of participants was 17. Purposive sampling was used to identify the sample size.
The results of the study showed that the indicators of Iranian NGOs’ participation in health policy-making were presented in the form of 8 categories: capacities and capabilities of NGOs, views and suggestions of NGOs, methods of NGO participation, policy content, barriers and limitations of participation, strategies for expanding NGO participation, the role of NGOs in innovation and transformation of the health system, and promoting capacity building and community empowerment in the health sector;
The final model of NGO participation in health system policymaking was four main parts: NGO participation in the policymaking process, factors affecting NGO participation in health policymaking, factors related to government organizations and the socio-political environment, policy type factors, community factors, barriers and limitations to NGO participation, and recommendations and strategies for expanding participation.