شکل‌گیر‌ی سُنت حافظه جمعی در دوره پهلوی اول(نشریات ایرانشهر و آینده)
محورهای موضوعی : باحث معرفتی و روش­ شناختی تاریخ پژوهی
حسین منصوری مطلق
1
(دانشجوی دکتری علوم سیاسی دانشگاه فردوسی،نویسنده مسئول(ho.mansoorimotlagh@mail.um.ac.ir).)
مهدی نجف زاده
2
(دانشیار گروه علوم سیاسی دانشگاه فردوسی)
کلید واژه: حافظه جمعی, پهلوی اول, تاریخ نگاری ملی, نشریه آینده, نشریه ایرانشهر, ناسیونالیم سازی,
چکیده مقاله :
این پژوهش با تاکیدبر درک تاریخ نگاری ملی و با استفاده از الگوی نظری هالبواکس به مطالعه چرایی و چگونگی تقویت و برجسته سازی حافظه جمعی ایرانیانِعصر پهلوی اول توسط نشریات آن دوران_ با تاکید بر نشریه آینده و ایرانشهر_ پرداخته است. برخلاف تاریخ نگاری سنتی که ضرورتی برای تقویت و برجسته سازی حافظه جمعی وجود ندارد،در تاریخ نگاری مبتنی بر هویت ملیتقویت و برجسته سازی حافظه جمعی اولویت پیدا می کند و مردم گرایی یکی از شاخصه های اصلی آن محسوب می شود. برجسته سازی به معنی یادآوری، دست کاری گذشته، نگاهی اینهمانی به تاریخ گسسته، تفسیرآن برای نظام هویتی، پیوند زنی آن با تحولات حاضر و استفاده از آن برای ناسیونالیسم سازی می باشد. یافته های پژوهش نشان می دهد نشریات مذکور با نوعی تاریخ نگاری ملی عامه پسند به برجسته سازی کانون هایی ازگذشته،تقویت سنت های مشترک از ایرانی بودن برای همه و نقد تاریخ نویسی سنتی در پی ایجاد هویتی جدید برای عصرِ دولت -ملتبودند. روش پژوهش تاریخی و از نوع توصیفی تحلیلیاست که بر پایه اسناد آرشیوی صورت گرفته است.
Emphasizing the understanding of national historiography and using the theoretical model of Halbovax, this study has studied why and how to strengthen and highlight the collective memory of Iranians of the first Pahlavi era by the publications of that time - emphasizing Ayandeh and Iranshahr. Unlike traditional historiography, where there is no need to strengthen and highlight collective memory, national identity-based historiography prioritizes the strengthening and highlighting of collective memory, and populism is one of its main characteristics. Prominence means reminiscing, manipulating the past, taking a similar look at discrete history, interpreting it for the identity system, linking it to current developments, and using it for nationalism. The research findings show that these publications, with a kind of popular national historiography, like to highlight the centers of the past, strengthen common traditions of being Iranian for all, and critique traditional historiography in order to create a new identity. They were for the age of the nation-state. The research method is historical and descriptive-analytical, based on archival documents.