واژۀ پساغند( ذخیره) در گویش بهدینان
محورهای موضوعی : زبان شناسی، گویش شناسی، فرهنگ عامه،ادبیات فارسی
1 - گروه فرهنگ و زبانهای باستانی، پژوهشگاه علوم انسانی، مطالعات فرهنگی، تهران، ایران
کلید واژه: ذخیره, پساغند, وام‌واژه, زبان میانگان, گویش بهدینی,
چکیده مقاله :
زبان فارسی همواره نیاز به واژههای بسیار دارد که برای رساندن معانی تازه و ضبط و انتقال مفاهیمی بسیار، کارآمد باشند و بتوان با کلمات مناسب، معانی را رسانید تا با آن ابزار، ارتباط میان گویندگان و شنوندگان، و خوانندگان متون برقرار کرد. بر چنین مبانی، و به چنین موجباتی است که زبان فارسی افزون بر ساختن واژههای جدید و فراوان، همواره به وام گرفتن لغات از زبانهای دیگر پرداخته، و از دیرباز وام‌واژههایی متعدد را به تصرف درآورده‌است. هنگامی که زبان فارسی در نوشتار و در گفتار، وام‌واژه از گویش‌های زنده و فراوان ایرانی بستاند و لغاتی را از آنها بردارد و بر گنجینۀ واژگانی خود بیفزاید، در واقع عملاً دستاوردی را فراهم کرده‌است که همان زبان و گویش وام دهنده نیز از چنین اهدایی بر خود خواهد بالید و به خود خواهد نازید که توانسته‌است ارمغانی پایدار و رایج به زبان میانگان و سرشار از استغنای دیرندۀ فارسی بدهد و بر غنای شکوهمند آن بیفزاید.
The Persian language requires a wide range of words to convey new meanings effectively and to document and communicate various concepts. This extensive vocabulary allows clear communication among speakers, listeners, and readers. For this reason, the Persian language has not only created a treasury of new words but has also borrowed from other languages extensively, leading to a significant number of loanwords. This borrowing benefits the Persian language and instils a sense of pride in the original lending languages and dialects, which offer a lasting and valuable contribution to Middle Persian. This collaboration enhances the richness derived from ancient Persian and adds to the overall glory of the language.
The Persian language requires a wide range of words to convey new meanings effectively and to document and communicate various concepts. This extensive vocabulary allows clear communication among speakers, listeners, and readers. For this reason, the Persian language has not only created a treasury of new words but has also borrowed from other languages extensively, leading to a significant number of loanwords. This borrowing benefits the Persian language and instils a sense of pride in the original lending languages and dialects, which offer a lasting and valuable contribution to Middle Persian. This collaboration enhances the richness derived from ancient Persian and adds to the overall glory of the language.
باطنی، محمدرضا (1392). فرهنگ انگلیسی-فارسی (پویا). تهران: فرهنگ معاصر.
شاهنامۀ فردوسی (1399). به کوشش مهدی قریب. جلد اول، تهران: انتشارات دوستان (چاپ سوم).
کیا، صادق (1340). راهنمای گردآوری گویشها. تهران: هنرهای زیبای کشور.
مزداپور، کتایون (1374). واژه¬نامۀ گویش بهدینان شهر یزد، فارسی به گویش همراه با مثال (جلد اول: آ-پ). تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
مکنزی، دیوید نیل (1390). فرهنگ کوچک پهلوی. ترجمه مهشید میرفخرایی. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی (چاپ پنجم).