مدح در اشعار متنبی و حافظ
محورهای موضوعی : شعر
مهدی ممتحن
1
(
عضو هیئت علمی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد جیرفت، جیرفت، ایران.
)
سمانه شریفی راد
2
(
دانش آموخته ارشد، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد جیرفت، جیرفت، ایران.
)
کلید واژه:
چکیده مقاله :
پیشینه مدح در شعر عربی به عصر جاهلیت می رسد؛ ولی مدح در شعر فارسی، به تقلید ازعروض عربی، از قرن سوم هجری شروع شده است. در دوران حیات متنبی و حافظ، مدح رواج فراوان یافته و شاعران بسیاری به مدیحه سرایی مشغول بود هاند. جایگاه و موقعیتمدح در دیوان متنبی و حافظ، با یکدیگر تفاوت فاحشی دارد. در حالی که حدود 90 %دیوان متنبی را مدح تشکیل می دهد، تنها 7% دیوان حافظ به مدح اختصاص یافته است.این دو شاعر در شیوه ها و سبک مدیحه سرایی هم با یکدیگر متباین هستند. متنبی قریببه 50 نفر را مدح کرده؛ در حالی که ممدوحین حافظ، نیمی از این تعداد است.
Praise background in Arabic poetry reaches the age of ignorance; but praise poetry in Persian, has started from the third century Hijri to imitation of Arabic prosody. In Motenabbi and Hafez’s period of life, Eulogy has become abundantly widespread, and a lot of poets have been writing a lot of panegyric. The place and position of praise in Motenabbi and Hafez’s divan has significant differences with each other. While about 90% of the eulogy in otenabbi’s divan is dedicated to the praise, only 7% of Hafez’s divan is allocated to eulogy. These two poets are also contradictory with each other in style and method of eulogy. Motenabbi has praised approximately 50 people while the praised people by Hafez are half of that number.