اثر استرس انزوای اجتماعی بر رفتار خمیازه در موش صحرایی نر بالغ تیمار شده با مورفین و نالوکسان
محورهای موضوعی : فصلنامه زیست شناسی جانوریفاطمه رفیق دوست 1 , غلامحسن واعظی 2 , شهرام شرفی 3 , هومن شجیعی 4
1 - گروه زیست شناسی ، واحد دامغان، دانشگاه آزاد اسلامی ، دامغان، ایران
2 - گروه زیست شناسی، واحد دامغان، دانشگاه آزاد اسلامی، دامغان، ایران
3 - گروه زیست شناسی، واحد دامغان، دانشگاه آزاد اسلامی، دامغان، ایران
4 - گروه زیست شناسی، واحد دامغان، دانشگاه آزاد اسلامی، دامغان، ایران
کلید واژه: مرفین, نالوکسان, استرس اتزوای اجتماعی, خمیازه,
چکیده مقاله :
انزوای اجتماعی از هفته‌های پس از شیردهی ممکن است باعث تغییر رفتار در حیوانات بالغ شود و از طرفی خمیازه رفتار فیلوژنی و مسری است. این مطالعه در موش نر بالغ انجام شد با هدف تعیین تأثیر استرس انزوای اجتماعی بر رفتار خمیازه در موش صحرایی نر بالغ تیمار شده با مرفین و نالوکسان انجام شده است. تعداد 32 موش صحرایی (21 روز پس از شیر گرفتن) انتخاب شده و موش ها به مدت 6 هفته در قفس‌های جداگانه با بافرهای پلاستیکی سیاه قرار گرفتند. هشت موش در یک گروه کنترل و بقیه در قفس‌های انفرادی قرار گرفتند: یک موش نر در هر قفس و آنها را بدین صورت گروه‌بندی کردیم: گروه کنترل در شرایط اجتماعی که در یک قفس 8 رت قرار داده شد و بعد 6 هفته تزریق سالین با دوز 1 میلی گرم بر کیلوگرم رفتار خمیازه به مدت 60 دقیقه ثبت می‌گردد. گروه دوم یا انزوای اجتماعی بدون تیمار با آگونیست و آنتا گونیست داروهای اپیوییدی در قفس مجزا که هر قفس یک رت دارد بعد 6 هفته رفتار خمیازه به مدت 60 دقیقه ثبت می‌گردد. گروه سوم، انزوای اجتماعی بعد 6 هفته تیمار با آگونیست داروهای اپیوییدی (مرفین) با دوز 5 میلی گرم بر کیلوگرم بعد از30 دقیقه به مدت60 دقیقهرفتار خمیازه ثبت می‌گردد. گروه چهارم، انزوای اجتماعی بعد 6 هفته تیمار با آنتاگونیست مرفین (نالوکسان) با دوز 1 میلی گرم بر کیلوگرم بعد از 30 دقیقه به مدت 60 دقیقهرفتار خمیازه ثبت می‌گردد. تعداد خمیازهدر گروه دریافت کننده مرفین (05/0p ≤) تفاوت معنی‌داری نسبت به گروه کنترل (05/0p ≤) نداشت. همچنین افزایش تعداد خمیازه‌ها در گروه‌هایی که نالوکسان دریافت می‌کردند (001/0p ≤) وجود داشت. در شرایط انزوی اجتماعی تزریق مرفین باعث تغییر تعداد خمیازه در موش‌های صحرایی نر نمی‌شود در حالیکه نالوکسان آنتاگونیست گیرنده‌ی اوپیوییدی مو، موجب افزایش تعداد خمیازه در شرایط انزوای اجتماعی می‌گردد.
Social isolation in the weeks after lactation can change the behavior of mature animals including yawning, a phylogenetic and contagious behavior. This study was conducted with the aim of determining the effect of social isolation stress on yawning behaviors in adult male rats treated with morphine and naloxone. A sample of 32 rats (21-day after weaning) was selected and the rats were put in separate cages with black plastic buffers for 6 weeks. Eight rats were put in a group (control group) and the other rest were put in individual cages: one male rat in each cage; and we grouped them as follows: in group 1 or the control group (social), each cage had 8 rats receiving (saline) at a dose 1 mg/kg and their yawning behavior was recorded for 60 minutes after 6 weeks. Group 2 (social isolation) received no treatment with opioid agonist and antagonist kept in separate cages with one rat in each cage. Their yawning behavior was recorded for 60 minutes after 6 weeks. Group 3 (social isolation) received treatment with opioid agonists (morphine) at a dose 5 mg/kg for 6 weeks and their yawning behavior was recorded for a 60-minute period starting 30 minutes after injection. Group 4 (social isolation) received treatment with opioid antagonists morphine (naloxone)at a dose 1 mg/kg for 6 weeks and their yawning behavior was recorded for a 60-minute period starting 30 minutes after injection. The graph shows that the number of yawning in the group receiving morphine (n=8, p ≤0.05) was not significantly different from the control group in the social isolation condition (n=8, p ≤ 0.05). Moreover, there was an increase in the number of yawning in the groups receiving naloxone (n=8, p ≤0.001). In social isolation group, morphine injection did not change the number of yawning in male rats, while naloxone, a mu-opioid receptor antagonist, increased the number of yawning in social isolation conditions.