بررسی حجیت اقرار نزد دادگاه صالحه و ضابطین عام قضایی
محورهای موضوعی : فقه و مبانی حقوقاحمد باجلان 1 , سید محمد مهدی احمدی 2
1 - دانشجوی دکتری گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد قم، قم، ایران.
2 - استادیار، گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد قم، قم، ایران
کلید واژه: ضابطین دادگستری, اقرار, اعتبار, جرم‌یابی,
چکیده مقاله :
اقرار به عنوان بهترین و مطمئن ترین دلیل برای اقناع وجدان بشری در محکوم کردن متهم محسوب می شود و ارزش آن به حدی است که گاه برای اظهار آن، عمال متوسل به اعمال شکنجه شده و حتی مرگ اقرار کننده را رقم زده اند. از طرفی در بسیاری از موارد، اقاریر متهمان مورد قبول دادگاه نبوده و توسط مقامات قضایی رد می شوند که مثلاً به واسطه اکراه، رضا، را ضایع می کند و آن را ازلحاظ حقوقی بی اعتبار می سازد که حتی برخی از مواقع، احتمال توسل پلیس به شیوه های مغرضانه و غیرمنصفانه را مفروض می پندارند و آن را به عنوان پرونده سازی علیه متهم قلمداد می کنند. از آنجایی که پلیس و بالاخص کارآگاهان(با توجه به اقرار محوری قوانین حاکم)، بطور داائم با موضوع اقرار و حواشی آن سروکار داشته وناچارند برای به سرانجام رساندن پرونده از متهم اعتراف واقرار اخذ و آن را به عنوان دلیل اصلی ارتکاب محسوب نمایند. بنابراین لازم است از نقش اقرار و میزان تأثیرگذاری و تأثیرپذیری آن مطلع بوده و با موجبات فساد آن آشنا شوند.در مقاله حاضر تلاش شده تا ضمن تشریح مفهوم اقرار،ابعاد و موانع آن را نیز تبیین نموده و در نهایت اعتبارآن،نزدضابطین قضایی نیز بررسی می شود.
Confession is considered as the best and surest reason for convincing the human conscience in condemning the accused, and its value is such that sometimes to express it, the perpetrators resorted to torture and even the death of the confessor. On the other hand, in many cases, the confessions of the accused are not accepted by the court and are rejected by the judicial authorities, who, for example, reluctantly lose Reza and make it legally invalid, which in some cases even raises the possibility of police recourse. They assume in a biased and unfair way and consider it as a case against the accused. Since the police, and especially the detectives (according to the central confession of the ruling laws), are constantly dealing with the issue of confession and its margins, and in order to complete the case, they have to obtain a confession from the accused and consider it as the main reason for the crime. Therefore, it is necessary to be aware of the role of confession and its effectiveness and to be familiar with the causes of its corruption.
10. راغب اصفهانی، حسین بن محمد (1404ق). المفردات فی قریب القرآن. دمشق: دارالعلم.
11. سنگلجی، محمد (1329). آئین دادرسی در اسلام. تهران: طه.
13. شهید اول (1403ق). اللمعه الدمشقیه. بیروت: دارالکتاب العربی، ج2.
14. شهید اول، جمال‌الدین (1372). القواعد و الفوائد. ترجمه مهدی صانعی. مشهد: دانشگاه فردوسی، ج2.
15. شهید ثانی، زین‌الدین (1403ق). الروضه البهیه علی اللمعه الدمشقیه. بیروت: مؤسسه فقه الشیعه، ج6.
16. عمید، حسن (1376). فرهنگ فارسی عمید. تهران: امیرکبیر.
19. محقق حلی، جعفربن حسن (1412ق). شرایع الاسلام. تهران: استقلال، ج3.
20. محقق کرکی (1408ق). جامع المقاصد فی شرح القواعد. قم: آل البیت(ع)، ج2.
21. نجفی، محمدحسن (1981م). جواهر الکلام. بیروت: دارالاحیاء التراث العربی، ج2.
_||_