بررسی نظام فعلی: فعل در گویش هندیجانی

محورهای موضوعی : زبان، گویش ها و ادبیات لری

بهمن گرجیان ¹ (دانشیار گروه زبان انگلیسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد آبادان، آبادان، ایران.)
آزاده عبادی ² (دانشجوی دکتری زبانشناسی همگانی،گروه زبان انگلیسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد آبادان، آبادان، ایران. Email: Azadeh.)

تاریخ دریافت : 1394/11/03 تاریخ پذیرش : 1395/02/31 تاریخ انتشار : 1395/06/01

کلید واژه: فعل واژگانی, فعل مرکب, گویش هندیجانی,

چکیده مقاله :

گویش هندیجانی از گویش های رایج در استان خوزستان است که اکثریت قریب به اتفاق مردم شهرستان هندیجان به آن تکلم می کنند. از نظر رده شناسی، گویش هندیجانی گویشی متعلق به خانوادۀ زبان های ایرانی نو غربی می باشد و به دلیل وجوه اشتراک فراوانی که با گویش های لری دارد، یکی از گونه های آن به شمار می آید. این مقالۀ توصیفی-تحلیلی کوششی است در زمینۀ شناخت و توصیف نظام فعلی گویش هندیجانی. داده ها از طریق و مصاحبه با گویشوران میانسال تا کهنسال، بی سواد تا کم سواد و ضبط گفتار ایشان به دست آمده و مورد آزمایش قرار گرفته و نتایج با توجه به حداکثر بسامد کاربرد، استخراج گردیده است. یافته ها حاکی از آن است که در این گویش زمان دستوری برای بیان آینده وجود ندارد و برای بیان آن از مضارع اخباری استفاده می شود.

چکیده انگلیسی:

The Hendijani dialect is one of the most popular dialects in Khouzestan Province that the vast majority of people in Hendijan city speak it. Typologically this dialect considered to be one of the Western New Iranian languages and dialects and due to similarities that it has with Lori dialects it is said to be one of them. This descriptive-analytical article aims to recognize the verb system of Hendijani dialect. This research has been conducted based on the interview with the subjects' age range from middle to the old and illiterate to less illiterate. The data, then are analyzed regarding the frequency of occurrence. The results show that in this dialect the future verb tense doesn't exist and simple present tense is used instead

منابع و مأخذ:

1. افشار، ایرج، (1334)، کتاب­شناسی زبان­ها و لهجه­های ایرانی، فرهنگ ایران زمین، دفتر اوّل، جلد سوّم.


2. جهانگیری، نادر، (1378)، زبان: بازتاب زمان، فرهنگ و اندیشه، تهران، انتشارات آگاه.


3. راس، نیکلا، (1332)، فهرست مآخذ زبان ها و لهجه های ایرانی، فرهنگ ایران زمین، دفتر اوّل، جلد اوّل.


4. محبی بهمنی، حسن، (1384)، بررسی و توصیف زبان شناختی گویش مینابی، تهران، انتشارات سبزان.


5. مدرسی، یحیی، (1368)، درآمدی بر جامعه شناسی زبان، تهران، مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی.


6.  مشکوةالدینی، مهدی (1379)، دستور زبان فارسی بر پایه نظری گشتاری، مشهد: انتشارات دانشگاه فردوسی.

 

1. شعبانی، غلامحسین (1384)، بررسی نظام آوایی و واژگان گویش هندیجان، پایان نامۀ کارشناسی ارشد، دانشگاه شیراز.


2. عبادی، آزاده، (1388)،گویش ماهشهری، بررسی اصول مرجع گزینی در آن بر پایه نظریه حاکمیت و مرجع گزینی و بررسی عوامل انسجام بخش متنی در این گویش بر اساس چارچوب هلیدی و حسن (1976) ، پایان نامۀ کارشناسی ارشد، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات فارس.

 

1. Chambers, J.K. & Trudgill, P. (1994), Dialectology: Cambridge University Press.

10. Crystal, D. (1992), An Encyclopedic Dictionary of Language and Languages; Oxford: Basill and Blackwell.

11. Fromkin, V. & Rodman, R. (1988), An Introduction to Language. Orlando: Holt, Rinehart and Winston, Inc.