بررسی اشکال «معنی» در شعر معاصر ایران
محورهای موضوعی : ادبیات فارسی
محسن تاج‏ آباد
1
(دانشجوی دوره دکتری زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی زاهدان، ایران. (نویسنده مسؤول))
حمید صمصام
2
(استادیار دانشگاه آزاد اسلامی، واحد زاهدان، گروه زبان و ادبیات فارسی، زاهدان، ایران.)
کلید واژه: Perception, contemporary poetry, قالب, modern poetry, شعر مدرن, Meaning, Reza Baraheni, اشکال معنی, فرم شعر, شعر فرم, شعر پست‌مدرن, postmodern poetry, Ali Babachahi,
چکیده مقاله :
یکی از عناصر اصلی شعر فارسی از ابتدا تا شعر سپید، عنصر معنی بوده است و شاعران همواره در کنار ساخت به محتوا نیز توجه داشته‌اند. به گونه‌ای که در طول صد ها قرن شعر فارسی دری از طاهریان تا دوره معاصر تغییر در معنی، در نحوه بیان و چگونگی زبان خلاصه می شده است. اما با طرح شعر مدرن در دهه سی معنی دچار نوعی ابهام می شود تا آنجا که شعر را تا مرز بی‌معنایی پیش می برد. این برداشت تازه از معنی با سرایش شعر های پسامدرن تفسیر تازه‌ای می پذیرد و با برجسته شدن فرم و نظریه عدم خود ارجاعی شعر به عناصر بیرونی، مطرح می گردد و به جای توجه به معنی، که در اختیار القای پیام قرار دارد، اجرای درونی شعر اهمیت پیدا می کند. نظریه‌ای که می کوشد تنها هنرورزی های اجرای شعر را مورد توجه قرار دهد و تک معنایی را به سوی نوعی تکثر در معنی سوق دهد. درک و دریافتی که شاعر در خلق آن کمترین سهم را دارد و خواننده می تواند با هر بار خواندن شعر به نمود تازه‌ای از معنی دست یابد. مشخصه‌ای که تحت عنوان مرگ مؤلف از شعر پست‌مدرن اروپا وام گرفته شده است.
One of the key elements of Persian poetry, from the beginning to the blank verse period, has been the 'meaning' element. Persian poets, over hundreds of centuries, from Dary Persian language in the reign of Taherians to the modern Persian era, beside the construction of poems, have always considered the content of their poems in a way that a change in meaning would only be limited to the enunciation and the expressing language. With modern poetry in Persian prose in the thirties ‘meaning’ perception becomes vague, and takes the poetry to the point of meaninglessness. This new version of 'meaning' of postmodern poetry composition requires a new interpretation, and with the outstanding of this prose form, a new theory as "lack of self –referent" poetry appears to exist as the external elements in which, instead of paying attention to the meaning of prose to convey the message, the implementation of poem becomes important and preferable. This theory attempts just extras in the poetry performance and leads single meaning to the multiplicity of meaning, which is only perceived and received by the reader , and the poet has the lowest share in that.Therefore, each time, the reader, by reading the poem, can achieve to and get a new and a different understanding –a feature which is known as "the death of the author/ poet " and which is ofcourse borrowed from the European postmodern poetry.
منابع و مآخذ
1ـ آپیگناری، ریچارد، گارت، گریس. پست مدرنیسم. ترجمه فاطمه جلالیسعادت. تهران: پردیس دانش، 1391.
2ـ اخوانثالث، مهدی. بدعتها و بدایع نیما یوشیج. تهران: 1370.
3ـ باباچاهی، علی. بیرون پریدن از صف. تهران: مفرغ نگار، 1385.
4ـ ــــــــ ، ـــ . گزارههای منفرد. تهران: نشر دیباچه، 1389.
5ـ ــــــــ ، ـــ . عقل عذابم میدهد. تهران: انتشارات زاوش، 1392.
6ـ ــــــــ ، ـــ . باغ انار از این طرف است. تهران: نگاه، 1391.
7ـ ــــــــ ، ـــ . سه دهه شاعران حرفهای. تهران: ویستار، 1381.
8ـ براهنی، رضا. خطاب به پروانهها. تهران: نشر مرکز، 1374.
9ـ حریری، ناصر. در باره هنر ادبیات. تهران: نگاه، 1385.
10ـ شفیعیکدکنی، محمدرضا. ادوار شعر فارسی از مشروطیت تا سقوط سلطنت. تهران: سخن، 1374.
11ـ شمیسا، سیروس. سبکشناسی نظم. تهران: دانشگاه پیام نور، 1373.
12ـ لنگرودی، شمس. تاریخ تحلیلی شعر نو. تهران: نشر مرکز، 1377.
13ـ وارد، گلن. پست مدرنیسم. ترجمه قادر فخر رنجبری، ابوذر کرمی، تهران: نشر ماهی، 1392.
14ـ هیوارد، سوزان. مفاهیم کلیدی در مطالعات سینمایی. ترجمه فتاح محمدی، تهران: نشر هزاره سوم، 1391.
15ـ یاحقی، محمدجعفر. تاریخ ادبیات ایران. تهران: شرکت چاپ و نشر ایران، 1372.
16ـ یزدانجو، پیام. به سوی پسامدرن. تهران: نشر مرکز، 1391.
17ـ یوشیج، نیما. حرفهای همسایه. تهران: انتشارات دنیا، 1363.
_||_