فهرست مقالات لوپرامید

• دسترسی آزاد مقاله
  • صفحه چکیده
  • متن کامل
  
  1 - مقایسه اثردگزامتازون، متوکلوپرامید و ترکیب دگزامتازون- متوکلوپرامید در جلوگیری از تهوع واستفراغ متعاقب جراحی در مدل حیوانی سگ
  مهدی مرجانی علی کاظمی امیررضا هاشم‌پور
  زایلازین داروی پیش بیهوشی می باشد که دارای اثرات استفراغی است. این مطالعه به منظور ارزیابی اثر دگزامتازون، متوکلوپرامید و ترکیب دگزامتازون- متوکلوپرامید در جلوگیری از تهوع متعاقب تزریق زایلازین انجام شد. 15 قلاده سگ نر نژاد مخلوط با متوسط وزن 5 ± 9/18 کیلوگرم چکیده کامل

  زایلازین داروی پیش بیهوشی می باشد که دارای اثرات استفراغی است. این مطالعه به منظور ارزیابی اثر دگزامتازون، متوکلوپرامید و ترکیب دگزامتازون- متوکلوپرامید در جلوگیری از تهوع متعاقب تزریق زایلازین انجام شد. 15 قلاده سگ نر نژاد مخلوط با متوسط وزن 5 ± 9/18 کیلوگرم درسه گروه پنج‌تایی شامل گروه دگزامتازون وریدی(mg/kg 1)، گروه متوکلوپرامید وریدی (mg/kg 5/0) و ترکیب دگزامتازون- متوکلوپرامید(mg/kg1-5/0) متعاقب بیهوشی سگ ها، به صورت تصادفی انتخاب شدند. در تمام گروه ها ابتدا توسط دیازپام (mg/kg 2/0 ) وریدی به عنوان آرام بخش، سپس زایلازین (mg/kg 2) وریدی و بالاخره مورفین (mg/kg 2) وریدی استفاده شد. بلافاصله داروهای دگزامتازون، متوکلوپرامید درگرو ه های مذکور تزریق و تحت عمل لاپاراتومی قرارگرفتند. زمان بیهوشی، زمان بازیابی و علائم مربوط به تهوع در زمان های30 دقیقه، 2، 4، 8 و24 ساعت پس از بیهوشی ارزیابی و نتایج با استفاده ازآزمون آماریANOVA بررسی و (50/0 P <) معنی دار در نظر گرفته شد. در گروه دگزامتازون طول دوره بیهوشی 8/2±2/48 دقیقه، درگروه متوکلوپرامید 3/2±7/51 دقیقه و درگروه دگزامتازون- متوکلوپرامید 5±7/45 دقیقه بود. اختلاف آماری معنی داری بین سه گروه از لحاظ طول دوره بیهوشی مشاهده نشد(05/0< P ). در هیچ یک از سه گروه تهوع و استفراغ مشاهده نشد. تجویز داروهای دگزامتازون و متوکلوپرامید به صورت تنها یا ترکیب با یکدیگر به طور کامل رخداد استفراغ را در طول بیهوشی و زمان بازیابی کنترل می کند پرونده مقاله
• دسترسی آزاد مقاله
  • صفحه چکیده
  • متن کامل
  
  2 - ارزیابی رادیوگرافی اثر دیفنوکسیلات و لوپرامید بر زمان عبور ماده حاجب از دستگاه گوارش گربه
  عبدالواحد معربی علیرضا غدیری بهمن مصلی نژاد مهسا قدرتی
  10.30495/jvcp.2021.1864324.1219
  رادیوگرافی با ماده حاجب، یک روش تصویربرداری تشخیصی با وضوح ‌بالا است که نقش برجسته‌ای را در نشان دادن زمان عبور مواد از دستگاه گوارش ایفا می نماید. هدف از انجام مطالعه حاضر، ارزیابی رادیوگرافی اثر داروهای دیفنوکسیلات و لوپرامید بر زمان عبور ماده حاجب از دستگاه گوارش گرب چکیده کامل

  رادیوگرافی با ماده حاجب، یک روش تصویربرداری تشخیصی با وضوح ‌بالا است که نقش برجسته‌ای را در نشان دادن زمان عبور مواد از دستگاه گوارش ایفا می نماید. هدف از انجام مطالعه حاضر، ارزیابی رادیوگرافی اثر داروهای دیفنوکسیلات و لوپرامید بر زمان عبور ماده حاجب از دستگاه گوارش گربه بود. مطالعه روی 20 قلاده گربه ماده سالم انجام گرفت. بدین منظور گربه‌ها به 4 گروه مساوی تقسیم شدند. گربه های گروه اول (کنترل)، 40 دقیقه قبل از تجویز ماده حاجب، داروی کتامین (mg/kg15 داخل عضلانی)،را همراه با دیازپام (mg/kg15/0 داخل عضلانی)، دریافت کردند. به حیوانات گروه دوم هم، داروی دیفنوکسیلات با دوز mg/kg 1/0 و به گربه های گروه های سوم و چهارم، داروی لوپرامید به ترتیب با دوز های mg/kg 1/0 و mg/kg 2/0 ، 30 دقیقه قبل از دادن ماده حاجب، خورانده شد. همچنین داروهای آرامبخش به گربه های تمام گروه ها تجویز شده بود. در ادامه، کار با تهیه رادیوگراف های متعدد در زمان‌های صفر، 20، 40 و 60 دقیقه و سپس هر یک ساعت تا رسیدن ماده حاجب به کولون دنبال شد. یافته ها نشان داد که تمام گروه های دریافت کننده دارو با گروه شاهد، اختلاف معنی داری در شروع تخلیه از معده داشتند (05/0p <). میانگین زمان تخلیه کامل ماده حاجب از معده برای گروه کنترل، 52 ، گروه دوم، 120، گروه سوم، 156 و گروه چهارم، 204 دقیقه بود. بین گروه کنترل و گروه های دریافت کننده دارو و همچنین بین دو گروه دریافت کننده دیفنوکسیلات و لوپرامید با دوز mg/kg 2/0، در طول زمان تخلیه کامل معده، تفاوت معنی‌داری وجود داشت (05/0p <). مشخص گردید که داروی لوپرامید، با دوز mg/kg 2/0، بیشترین اثر تاخیری در تخلیه دستگاه گوارش گربه را داراست. پرونده مقاله
• دسترسی آزاد مقاله
  • صفحه چکیده
  • متن کامل
  
  3 - متوکلوپرامید: بازدارنده‌ای مؤثر و جدید برای جلوگیری از خوردگی فولاد نرم در محلول 5/0 مولار فسفریک اسید
  مهدی شهیدی زندی زهرا گلشنی محمدجواد بهرامی سیدمحمدعلی حسینی
  در این پژوهش رفتار بازدارندگی قرص متوکلوپرامید بر خوردگی فولاد نرم در محلول فسفریک اسید 0/5 مولار با استفاده از روش‌های قطبش پتانسیودینامیک، طیف‌سنجی رهبندی الکتروشیمیایی (EIS) و میکروسکوپی الکترونی روبشی (SEM) به‌طور کامل بررسی شد. نتایج نشان داد که افزایش بازدارنده تا چکیده کامل

  در این پژوهش رفتار بازدارندگی قرص متوکلوپرامید بر خوردگی فولاد نرم در محلول فسفریک اسید 0/5 مولار با استفاده از روش‌های قطبش پتانسیودینامیک، طیف‌سنجی رهبندی الکتروشیمیایی (EIS) و میکروسکوپی الکترونی روبشی (SEM) به‌طور کامل بررسی شد. نتایج نشان داد که افزایش بازدارنده تا غلظت ppm 300 باعث افزایش بازدارندگی و افزایش دما باعث کاهش بازده بازدارندگی می‌شود. اندازه‌گیری‌های قطبش پتانسیودینامیک نشان داد که بازدارنده موردنظر در محلول فسفریک اسید به‌عنوان بازدارنده آندی عمل می‌کند. نتایج رهبندی الکتروشیمیایی مشخص کرد که با افزودن بازدارنده تا غلظت ppm 300، مقاومت انتقال بار افزایش و ظرفیت لایه دوگانه (Cdl) کاهش می‌یابد. نتایج به‌دست آمده از روش‌های قطبش پتانسیودینامیک و طیف‌سنجی رهبندی الکتروشیمیایی با یکدیگر همخوانی دارند. مطالعه هم‌دماهای جذب نشان دادند که جذب بازدارنده در محلول، بر روی سطح آلیاژ، از هم‌دمای جذب لانگمویر پیروی می‌کند. فرایند جذب، فرایندی خودبه‌خودی و گرماده بوده و با کاهش آنتروپی همراه است. تصویرهای SEM تشکیل لایه‌های حفاظتی روی سطح آلیاژ پس از غوطه‌وری در محلول مذکور حاوی بازدارنده را نشان می‌دهد و این بررسی‌ها تصدیقی بر عملکرد جذبی بازدارنده است. پرونده مقاله
• دسترسی آزاد مقاله
  • صفحه چکیده
  • متن کامل
  
  4 - مقایسه ی اثر اندانسترون و متوکلوپرامید در پیشگیری از تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی در بیماران بستری در بخش جراحی عمومی بیمارستان فارابی مشهد از سال 1386 تا سال 1387
  بهروز هوشمند سید محسن قاسمی فاطمه سیدی خباز
  مقدمه:به طور کلی داروهای ضد تهوعی که امروزه استفاده میشوند چندان مؤثر نیستند. آنتاگونیست های رسپتور سروتونین یک گروه جدید از داروهای ضد تهوع هستند که در بسیاری از شرایط برای درمان تهوع واستفراغ مفید می باشند. این مطالعه تاثیرا ندانسترون، یک آنتاگونیست رسپتور سروتونین، ر چکیده کامل

  مقدمه:به طور کلی داروهای ضد تهوعی که امروزه استفاده میشوند چندان مؤثر نیستند. آنتاگونیست های رسپتور سروتونین یک گروه جدید از داروهای ضد تهوع هستند که در بسیاری از شرایط برای درمان تهوع واستفراغ مفید می باشند. این مطالعه تاثیرا ندانسترون، یک آنتاگونیست رسپتور سروتونین، را در پیشگیری از تهوع واستفراغ پس از عمل جراحی بررسی می کند. روش پژوهش:در این مطالعه ی کارآزمایی بالینی ساده تصادفی به روش دوسوکور، تاثیر دوز داخل وریدی اندانسترون mg 4و متوکلوپرامید mg 10 در پیشگیری از تهوع واستفراغ پس از عمل جراحی در بیمارانی که تحت اعمال جراحی باز شکم با بیهوشی عمومی استنشاقی قرار می گیرند بررسی می گردد. تعداد 126 بیمار با ASA کلاسI وII و سن 18 تا 65 سال بصورت کاملا تصادفی به 2گروه مساوی تقسیم شده ( 63 اندانسترون و63 متوکلوپرامید ) و در اتاق عمل داروی مورد نظر (اندانسترون 4mg یا متوکلوپرامید (10mg حدود30 دقیقه قبل از اتمام عمل به بیمار تزریق میشود و یک تکنیک بیهوشی استاندارد و آنالژزیک حین عمل یکسان در تمام بیماران استفاده می گردد.سپس مدت زمان تهوع و تعداد دفعات استفراغ ونیز نیاز به داروی کمکی برای درمان تهوع واستفراغ پس از عمل جراحی در طی 24 ساعت اول پس از عمل جراحی ثبت میشود. نتایج: در طی مدت زمان بررسی (24-0 ساعت) اختلاف معنی داری از نظر وجود استفراغ بین بیمارانی که اندانسترون دریافت کرده بودند ( % 87.3) و بیمارانی که متوکلوپرامید دریافت کرده بودند ( % 73) مشاهده گردید ( P = 0.044). نسبت بالاتری از بیمارانی که اندانسترون دریافت کرده بودند(71.4) در مقایسه با متوکلوپرامید (%63.5) تهوع را تجربه نکردند . ( P =0.342) بحث و نتیجه گیری: اندانسترون در مقایسه با متوکلوپرامید در پیشگیری از استفراغ طی 24 ساعت اول پس از عمل جراحی کارایی بیشتری دارد و تعداد دفعات استفراغ به طور قابل توجهی نسبت به متوکلوپرامید کمتر می باشد.اما اختلاف معنی داری در کنترل تهوع و استفراغ بین اندانسترون و متوکلوپرامید مشاهده نشد. پرونده مقاله