سیستئامین به علت دارا بودن خاصیت اکسیداتیو ، به عنوان یک ترکیبایجادکننده زخم دئودنوم شناخته شده است . داروها یی که واجد آثار آنتیاکسیدان می باشند می توانند از اثرات این ماده بر روی دئودنوم جلوگیری نمایند .به این منظور بر روی 16 گروه 7 تایی موش صحرایی نر از نژاد ویستار ، چکیده کامل
سیستئامین به علت دارا بودن خاصیت اکسیداتیو ، به عنوان یک ترکیبایجادکننده زخم دئودنوم شناخته شده است . داروها یی که واجد آثار آنتیاکسیدان می باشند می توانند از اثرات این ماده بر روی دئودنوم جلوگیری نمایند .به این منظور بر روی 16 گروه 7 تایی موش صحرایی نر از نژاد ویستار ، اثرات ضد زخم دو داروی کا پتوپریل (با دوزهای 15 mg/kg و 30 و 45 یکبار و به صورت خوراکی) و اومپرازول (با دوزهای 10 و20و30 mg/kg یکبار و به صورت خوراکی ) هر کدام 12 ساعت و 0.5 ساعت قبل از القا زخم دئودنوم توسط سیستئامین که به صورت خوراکی (با دوز 450 mg/kg،دو بار و به فاصله 4 ساعت) به کار برده شد ارزیابی گردید. همه حیوانات در این گروهها ، 24 ساعتپس از آخرین دوز سالین یا سیستئامین توسط اتر کشته شده ودئودنوم آنها خارجو توسط سالین شستشو داده شده سپس فیکس و جهت ارزیابی شاخص زخم ومطالعات هیستوپاتولوژیک آماده گردید . نتایج نشان داد سیستئامین به دئودنومآسیب شدیدی وارد نموده و پیش درمان با دو داروی کاپتوپریل و اومپرازولالقاء زخم دئودنوم توسط سیستئامین ر ا کاهش می دهند. شاخص زخم در گروه سیستئامین 0.6±3.02 بوده ولی با تجویز اومپرازول به 0.24 ± 0.94 وبا کاپتوپریل به 0.24 ±0.7 رسید که این کاهش معنا دار بود . درصد مهار زخم با تجویز اومپرازول 74/68% و با تجویز کاپتوپریل 8/24±77/6%برآورد گردید . این نتایج بیانگر اثر هر دو دارو بر پیشگیری از زخم دئودنو م ناشی از سیس تئامین می باشدکه احتمالا به اثرات آنتی اکسیدان آنها مربوط می شود.
پرونده مقاله
زخم پپتیک از بیماریهای مهم در دامپزشکی و پزشکی می باشد. خطوط دفاعی در گوارش شامل دفاع مخاطی، موکوس و بی کربنات، جریان خون موضعی،
پروستاگلندین های آندوژن، مواد ضد رادیکال آزاد مانند ویتامین ،Cویتامین ،Eملاتونین، آنزیم های سوپراکساید دیسموتاز، کاتالاز بوده و بعضی عوامل
چکیده کامل
زخم پپتیک از بیماریهای مهم در دامپزشکی و پزشکی می باشد. خطوط دفاعی در گوارش شامل دفاع مخاطی، موکوس و بی کربنات، جریان خون موضعی،
پروستاگلندین های آندوژن، مواد ضد رادیکال آزاد مانند ویتامین ،Cویتامین ،Eملاتونین، آنزیم های سوپراکساید دیسموتاز، کاتالاز بوده و بعضی عوامل
مهاجم دستگاه گوارش شامل هلیکوباکتر پیلوری، افزایش ترشح اسید و پپسسین، استرس، بازگشت محتویات دوازدهه به معده، ژنتیک، عوامل ویروسی،
سندروم زولینگر الیسون، کشیدن سیگار، داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی مانند ایندومتاسین و رادیکال های آزاد می باشند. داروهای مهارکننده پمپ پروتون
مانند امپرازول و رابپرازول ترشح اسید معده را در سلولهای پاریتال مهار می کنند. ایندومتاسین از داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی می باشد. این مطالعه در
شش گروه روی موش های صحرایی انجام شد: گروه سالین،گروه ایندومتاسین، گروه امپرازول بادوز 10میلی گرم در کیلوگرم به اضافه ایندومتاسین، گروه
امپرازول بادوز 1میلی گرم در کیلوگرم به اضافه ایندومتاسین، گروه رابپرازول با دوز 10میلی گرم در کیلوگرم به اضافه ایندومتاسین و گروه رابپرازول با دوز
1میلی گرم در کیلوگرم به اضافه ایندومتاسین. همه موشها 4ساعت پس از تزریق ایندومتاسین با اتر کشته شده و معدهها جدا و بصورت ماکروسکوپیک
توسط لوپ ارزیابی شدند. زخم های حاصله به روش J.scoreبر اساس تعداد و اندازه زخمها اندازه گیری و شمارش شدند. پس از مطالعه ماکروسکوپیک
معدهها جهت مطالعه میکروسکوپیک به آزمایشگاه پاتولوژی ارسال شدند. در گروه ایندومتاسین افزایش معنی داری در J.scoreنسبت به گروه سالین دیده
شد. با تزریق امپرازول و رابپرازول کاهش معنی داری در J.scoreنسبت به گروه ایندومتاسین دیده شد. تأثیر امپرازول و رابپرازول وابسته به دوز بوده واثر ضد
زخم رابپرازول بصورت معنی داری بهتر از امپرازول بود. نتایج هیستوپاتولوژیک تایید کننده نتایج ماکروسکوپیک بود
پرونده مقاله
سکوی نشر دانش
سند یا سکوی نشر دانش ،سامانه ای جهت مدیریت حوزه علمی و پژوهشی نشریات دانشگاه آزاد می باشد
