بازتاب «اغراق» در اشعار پایداری قیصر امین‌پور
محورهای موضوعی : ادبیات فارسی
کلید واژه: ادبیات معاصر, Qeysar Aminpour, contemporary literature, قیصر امین‌پور, اغراق, شعر پایداری, Resistance poetry, Figure of speech, exaggeration, آرایة ادبی,
چکیده مقاله :
قیصر امین‌پور از جمله شاعران نامدار معاصر است که در موضوعات مختلفی طبع‌آزمایی کرده است. یکی از این حوزه‌ها ادبیات پایداری است که در آن از جان‌گذشتگی‌ها و جانفشانی‌های هم‌وطنانش را در دفاع از مرزهای ایران‌زمین به تصویر کشیده و با نوآفرینی‌های خیال‌انگیز و جان‌بخشی‌های شگفت‌انگیز پیام و هدف متعالی خود را ابراز داشته است. یکی از شگردهای قیصر در خلق این تصاویر ماندگار، بهره‌گیری از آرایه‌های ادبی است؛ اما نکتۀ تأمل‌برانگیز این است که امین‌پور در موضوعات خاصی مانند ادبیات پایداری که محمل شورآفرینی و حماسه‌آفرینی است از برخی صنایع ادبی بیشتر بهره برده و همین گزینش هنرمندانه سبب شده تا شعرش گیرایی و گویایی زیادی داشته باشد و تأثیر شگرفی بر مخاطب بگذارد. در این مقاله سعی شده است تا با ژرف‌کاوی در مفهوم یکی از آرایه‌های مهم ادبی یعنی اغراق، کاربردهای آن در شعر پایداری قیصر امین‌پور نمایان شود و میزان و چگونگی به‌کارگیری آن در اشعار او مورد تحلیل و بررسی قرار گیرد.
Qeysar Aminpour is one of the well-known contemporary poets that has written about various subjects. One of those fields is the resistance literature that he has expressed the self-devotion and sacrifice of his compatriots in defending the borders of Iran, stating his eminent message and aim by ideal innovations and wonderful contributions. One of the technics of Qeysar in creating these durable works is benefitting from figures of speech; however, the important point is that Aminpour has mainly benefitted from some figures of speech in specific subjects, such as resistance literature, which is the origin of creating epopee and epics, and this artistic selection has caused his poems to be more attractive and rational, and provide extensive effects on the addressees. By profound search in one of the important figures of speech, i.e. exaggeration, it has been tried in this article to show its uses in the resistance poetry of Qeysar Aminpour, and analyze the state of its applications in his poetry.
1ـ آقاحسینی، حسین؛ همتیان، محبوبه. نگاهی تحلیلی به علم بیان. تهران: سمت، 1394.
2ـ امین‌پور، قیصر. در کوچۀ ٱفتاب (گزیدۀ رباعی‌ها و دوبیتی‌های انقلاب). تهران: حوزۀ هنری سازمان تبلیغات اسلامی، ۱۳۶۳.
3ـ ـــــــ، ـــــ . آینه‌های ناگهان. تهران: افق، ۱۳۷۷.
4ـ ـــــــ، ـــــ . تنفس صبح. تهران: مروارید، ۱۳۸۶.
5ـ ـــــــ، ـــــ . (الف). منظومة ظهر دهم. تهران: سروش، 1387.
6ـ ـــــــ، ـــــ . (ب)، گل‌ها همه آفتابگردانند. تهران: مروارید، ۱۳۸۷.
7ـ ـــــــ، ـــــ . دستور زبان عشق. تهران: مروارید، ۱۳۸۸.
8ـ ـــــــ، ـــــ . مجموعه کامل اشعار. تهران: مروارید، 1390.
9ـ تجلیل، جلیل. معانی و بیان. تهران: نشر دانشگاهی، چاپ سوم، 1365.
10ـ راستگو، محمد. هنر سخن‌آرایی. تهران: سمت، ۱۳۸۲.
11ـ شفیعی‌کدکنی، محمدرضا. زمینۀ اجتماعی شعر فارسی. تهران: اختران، ۱۳۸۵.
12ـ شمیسا، سیروس. انواع ادبی. تهران: میترا، ۱۳۸۳.
13ـ ـــــــ، ـــــــ . بیان. تهران: میترا، 1394.
14ـ ع‍ل‍وی‌م‍ق‍دم، محمد؛ اش‍رف‌‌زاده، رضا. معانی و بیان. تهران: سمت، 1390.
15ـ فتوحی، محمود. بلاغت تصویر. تهران: سخن، ۱۳۸۶.
16ـ فشارکی، محمد. نقد بدیع. تهران: سمت، ۱۳۷۹.
17ـ گرجی، مصطفی؛ میری، افسانه. «آیین آیینه، خود را ندیدن است»، نشریۀ کتاب ماه ادبیات و فلسفه، ش۱۳۶، ۱۳۸۷.
18ـ محمدزاده، مرضیه. دانش‌نامۀ شعر عاشورایی انقلاب حسینی. تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ۱۳۸۶.
19ـ مرتضایی، سیّد جواد. «نقد و تحلیل پارادوکس در روند و سیر تاریخی و بلاغی»، نشریّة دانشکدة ادبیّات و علوم انسانی اصفهان. دورة دوم. شمارۀ 47، 1385.
20ـ معمارزاده، پیمان؛ بیرانوند، نسرین، «صورخیال در اشعار قیصر امین‌پور»، نشریۀ مطالعات عرفان و فلسفه، د۲، ش۲، ۱۳۹۵.
21ـ وحیدیان کامیار، تقی. بدیع. تهران: سمت، ۱۳۸۵.
22ـ همایی، جلال‌الدین. فنون بلاغت و صناعات ادبی. تهران: هما، ۱۳۷۴.
_||_