تعیین شیوع و سکوانسینگ ژن های مقاومت به کارباپنم در گونه های اسینتوباکتر جدا شده از نمونه های کلینیکی
محورهای موضوعی : میکروب شناسیسارا عطاریه 1 , مجید علی پور 2 *
1 - گروه میکروب‌شناسی، واحد بابل، دانشگاه آزاد اسلامی، بابل، ایران
2 - گروه میکروب‌شناسی، واحد بابل، دانشگاه آزاد اسلامی، بابل، ایران
کلید واژه:
چکیده مقاله :
هدف: عفونت با اسینتوباکتر یکی از مهمترین مشکلات در بیمارستان ها بشمار می آید. بنابراین تشخیص این سویه ها و مکانیسم های مقاومت آنتی بیوتیکی مهم می باشد. هدف از این مطالعه بررسی مولکولی و مقاومت آنتی بیوتیکی اسینتوباکتر است.
مواد و روش ها: روش های فنوتاپی و واکنش زنجیره‌ای پلیمراز جهت شناسایی مقاومت آنتی بیوتیکی با ژن bla-NDM ، bla-IMP و bla-VIM استفاده شد و باندهای ایجاد شده محصول PCR سکانس گردید. برای تحلیل داده ها از 21 -SPSS، آزمون مجذور کای یا آزمون دقیق فیشر استفاده شد (05/0>P).
یافته ها: در این مطالعه 40 ایزوله گونه آسینتوباکتر جمع آوری شد. بیشترین ایزوله از بخش مراقبت های ویژه (50/77%) بودند و از نمونه های خلط (45%) جدا شدند. رابطه معنی داری بین جنس (004/0=p)، شیوع این باکتری در بخش های مختلف بیمارستان (001/0>p) و نوع نمونه (001/0>p) وجود داشت. بیشترین و کمترین مقاومت آنتی بیوتیکی به ترتیب مربوطه به آنتی بیوتیک سفتازیدیم (50/97%) و پیپراسیلین-تازوباکتام (20%) بودند. ژن های bla-NDM در 10 (25%)، bla-IMP در 9 (5/22%)، و bla-NDM در 1 (5/2%) نمونه شناسایی شدند. نتایج توالی یابی، اسینتوباکتر بومانی را نشان داد.
نتیجه گیری: وجود مقاومت آنتی بیوتیکی در اسینتوباکتر مشخص شد. انتخاب بهترین آنتی بیوتیک که باکتری مقاومت کمتری به آن دارد، همراه با روش های مولکولی به پیشگیری مقاومت آنتی بیوتیکی کمک خواهد کرد.
Objective: Acinetobacter infection is one of the most important problems in hospitals. Therefore, identifying the species, and mechanisms of antibiotic resistance are important. The purpose of this study is the molecular investigation and antibiotic resistance of Acinetobacter.
Materials and methods: Phenotypic and PCR were used to identify antibiotic resistance with bla-NDM, bla-IMP, and bla-VIMP genes and generated bands of PCR product were sequenced. SPSS -21, Chi-square test, or Fisher exact test were used for data analysis (P<0.05).
Findings: In this study, 40 isolates of Acinetobacter species were collected. Most isolates were from the intensive care unit (77.50%) and were isolated from sputum (45%). There was a significant relationship between genus (p=0.004), prevalence of this bacterium in different hospital departments (p<0.001), and sample type (p<0.001). The highest and lowest antibiotic resistance was to the antibiotics ceftazidime (97.50%) and piperacillin-tazobactam (20%), respectively. The bla-NDM genes were identified in 10 (25%), bla-IMP in 9 (22.5%), and bla-NDM in 1 (2.5%) samples. Sequencing results showed Acinetobacter baumannii.
Conclusion: In the present study, the presence of antibiotic resistance in Acinetobacter was determined and proven. Examining and selecting the best antibiotic that has less resistance to it along with molecular methods will help control antibiotic resistance.