نیتروزئوس، تقابل سیاست‌های بین‌المللی آمریکا با مدل حاکمیتی جمهوری اسلامی پس از نیم قرن چالش

محورهای موضوعی : سیاست پژوهی ایرانی (سپهر سیاست سابق)

رضا جلالی ¹ (دانشیار، گروه علوم سیاسی، دانشکده علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکز، تهران، ایران.)
علی اکبر امینی ² (دانشیار، گروه علوم سیاسی، دانشکده علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکز، تهران، ایران.)
امیرحسین زارعی محمود آبادی ³ (دانشجوی دکتری علوم سیاسی، گروه علوم سیاسی، دانشکده علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد زاهدان، زاهدان، ایران.)

تاریخ دریافت : 1398/03/30 تاریخ پذیرش : 1398/03/30 تاریخ انتشار : 1398/03/01

کلید واژه:

چکیده مقاله :

هدف پژوهش حاضر، واکاوی سیاست‌های متقابل ایران و آمریکا به ویژه در چهار دهه پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران می‌باشد. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی بوده و داده‌ها با روش کتابخانه‌ای گردآوری شده است. نتایج نشان داد، رویارویی نظامی ‌با جمهوری اسلامی ایران کار بسیار دشوار و پر هزینه‌ای است و ایالات متحده نیک می‌داند که اسقاط حاکمیت در ایران حتی با حمله اتمی‌از سوی آن‌ها غیرممکن خواهد بود مگر همراهی مردم و حضور فیزیکی در خاک ایران. ایرانیان هویت منحصر به فردی دارند که در سختی با یکدیگر متحد می‌شوند و هیچ جایگزینی نمی‌توان برای این حاکمیت منحصر به فرد تاریخی آمیخته با اسلام‌خواهی، ایرانی‌گری و توأم با هویت قومی ‌و نژادی در ایران به وجود آورد. تنها راهکار پذیرش حاکمیت قطعی جمهوری اسلامی ایران برمبنای ولایت مطلقه فقیه است و به نوعی باید طرفین به ویژه ایالات متحده آمریکا از نظم نوین جهانی که تبعیت از قوانین و معاهده‌های بین‌المللی است، تمکین کند و این کار سبب برقراری تعامل مشترک و سازنده بین طرفین در بلندمدت خواهد شد. تقابل همه جانبه با ایران از هسته‌ای گرفته تا نیتروزئوس هرچقدر که متقن باشد، باز هم برای تقابل با ایران کافی نیست و چون با هویت پیچیده و چند بعدی در فرهنگ مردم ایران جایگزینی برای مدل حکومت شکل گرفته در ایران وجود ندارد، بدیهی است تبعیت از نظم جدید جهانی و پذیرفتن ایران تنها راهکار خاتمه دادن به این چالش در نیم قرن گذشته است.

چکیده انگلیسی:

The purpose of the present study is to analyze opposing policies of Iran and the US, particularly in the four decades after the Islamic Revolution of Iran. The research method is descriptive and analytical, and the data were gathered with a library method. The results indicated that a military confrontation with the Islamic Republic of Iran is extremely strenuous and costly, and the United States know it for sure that the abandonment of sovereignty in Iran is impossible even with a nuclear attack by them, unless it is accompanied by people and physical presence on Iran's soil. Iranians have unique identities, as they become united in difficulty, and no alternative can be envisaged for this unique historical sovereignty coalesced with Islamism, Iranianism together with their ethnic and racial identity in Iran. The only way is to accept the absolute sovereignty of the Islamic Republic of Iran on the basis of absolute Guardianship of Islamic Jurist; that is, both parties, particularly the United States, should live up to international rules and treaties, which in turn leads to a constructive and mutual interaction between both parties in the long run. Inclusive confrontation with Iran, ranging from nuclear attack to Nitro Zeus, no matter how strong they are, are not sufficient for an encounter with Iran. And, since there is no alternative to this model of sovereignty given the complex and multilayered identity of Iranian culture, it is evident that compliance with the new global order and embracing Iran is the only solution for putting an end to this challenge from the last half century.

منابع و مأخذ:

1.    افتخاری، اصغر (1381). مراحل بنیادین اندیشه در مطالعات امنیت ملی. تهران: پژوهشکده مطالعات راهبردی.
2.    برکووتیز، مورتون، سی باک، پرسی (1377). امنیت ملی. ترجمه شاپور سیفی، تهران: پژوهشکده مطالعات راهبردی.
3.    بولتون، جان (1397). قول جان بولتون برای تغییر رژیم ایران قبل از 2019. واشنگتن: اندیشکده مطالعات امنیتی ایالات متحده آمریکا.
4.    بیکی، مهدی (1388). قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران (مطالعه موردی لبنان). تهران: دانشگاه امام صادق (ع).
5.    تاجیک، محمدرضا (1384). موج چهارم امنیتی و پارادوکس‌های امنیت ملی در ایران امروز. فرهنگ اندیشه، 4(15)، 6-21.
6.    خسروی، علیرضا (1397). هویت سیاسی جمهوری اسلامی ایران و آمریکای دشمن. مطالعات راهبردی، 20(78)، 7-19.
7.    روحانی، حسن (1392). امنیت ملی و دیپلماسی هسته‌ای. تهران: مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام.
8.    روشندل، جلیل (1394). امنیت ملی و نظام بین‌المللی. تهران: سمت.
9.    روشندل، جلیل، و ازغندی، علیرضا (1394). مسائل نظامی‌ و استراتژیک معاصر. تهران: سمت.
10.    ساجدی، عادل (1384). امنیت ملی ایران در قرن 21 (بحران‌های قومی ‌و امنیت ملی در ایران امروز). فرهنگ اندیشه، 4(14)، 14-27.
11.    سادات میدانی، سید حسین (1385). شورای امنیت و پرونده هسته‌ای ایران: تقابل حاکمیت حقوق بین‌الملل با صلح بین‌المللی. سیاست خارجی، 3(77)، 46-58.
12.    سرمست، بهرام (1388). بازیگران، جنگ‌افزارها و سرچشمه‌های تهدیدات امنیت بین‌المللی. علوم سیاسی، 8(3)، 197-233.
13.    غرایاق زندی، داوود (1382). جایگزینی گفتمان وفاق ملی به‌جای امنیت ملی احزاب و قوم‌گرایی. راهبرد، 2(29)، 167-182.
14.    کریمی ‌مله، علی (1392). تأملی نظری در نسبت حکمرانی خوب و امنیت ملی. مطالعات راهبردی، 1(3)، 43-80.
15.    متفکر، حسین (1386). استراتژی‌های ژئوپولیتیکی‌ آمریکا و امنیت ملی ایران. سیاست، 37(3)، 193-236.
16.    موسوی خمینی، روح‌الله (1356). ولایت فقیه. بیروت: مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (ره)
17.    موسوی خمینی، روح‌الله (1378). کشف الاسرار. تهران: مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (ره)
18.    میرسندسی، محمد (1391). جامعه‌شناسی تاریخ امنیت در ایران. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
19.    هویدا، فریدون (1365). سقوط شاه. تهران: اطلاعات.
20.    هنسون، جیمی (1397). بازی ایران و توافق ملاها. واشنگتن فری بیکن، 97(3)، 154-169.
21.    Hanson, J. (2018). The spark of regime change in the white house. Washington: American security studies of think tank.

_||_

1.    افتخاری، اصغر (1381). مراحل بنیادین اندیشه در مطالعات امنیت ملی. تهران: پژوهشکده مطالعات راهبردی.
2.    برکووتیز، مورتون، سی باک، پرسی (1377). امنیت ملی. ترجمه شاپور سیفی، تهران: پژوهشکده مطالعات راهبردی.
3.    بولتون، جان (1397). قول جان بولتون برای تغییر رژیم ایران قبل از 2019. واشنگتن: اندیشکده مطالعات امنیتی ایالات متحده آمریکا.
4.    بیکی، مهدی (1388). قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران (مطالعه موردی لبنان). تهران: دانشگاه امام صادق (ع).
5.    تاجیک، محمدرضا (1384). موج چهارم امنیتی و پارادوکس‌های امنیت ملی در ایران امروز. فرهنگ اندیشه، 4(15)، 6-21.
6.    خسروی، علیرضا (1397). هویت سیاسی جمهوری اسلامی ایران و آمریکای دشمن. مطالعات راهبردی، 20(78)، 7-19.
7.    روحانی، حسن (1392). امنیت ملی و دیپلماسی هسته‌ای. تهران: مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام.
8.    روشندل، جلیل (1394). امنیت ملی و نظام بین‌المللی. تهران: سمت.
9.    روشندل، جلیل، و ازغندی، علیرضا (1394). مسائل نظامی‌ و استراتژیک معاصر. تهران: سمت.
10.    ساجدی، عادل (1384). امنیت ملی ایران در قرن 21 (بحران‌های قومی ‌و امنیت ملی در ایران امروز). فرهنگ اندیشه، 4(14)، 14-27.
11.    سادات میدانی، سید حسین (1385). شورای امنیت و پرونده هسته‌ای ایران: تقابل حاکمیت حقوق بین‌الملل با صلح بین‌المللی. سیاست خارجی، 3(77)، 46-58.
12.    سرمست، بهرام (1388). بازیگران، جنگ‌افزارها و سرچشمه‌های تهدیدات امنیت بین‌المللی. علوم سیاسی، 8(3)، 197-233.
13.    غرایاق زندی، داوود (1382). جایگزینی گفتمان وفاق ملی به‌جای امنیت ملی احزاب و قوم‌گرایی. راهبرد، 2(29)، 167-182.
14.    کریمی ‌مله، علی (1392). تأملی نظری در نسبت حکمرانی خوب و امنیت ملی. مطالعات راهبردی، 1(3)، 43-80.
15.    متفکر، حسین (1386). استراتژی‌های ژئوپولیتیکی‌ آمریکا و امنیت ملی ایران. سیاست، 37(3)، 193-236.
16.    موسوی خمینی، روح‌الله (1356). ولایت فقیه. بیروت: مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (ره)
17.    موسوی خمینی، روح‌الله (1378). کشف الاسرار. تهران: مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (ره)
18.    میرسندسی، محمد (1391). جامعه‌شناسی تاریخ امنیت در ایران. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
19.    هویدا، فریدون (1365). سقوط شاه. تهران: اطلاعات.
20.    هنسون، جیمی (1397). بازی ایران و توافق ملاها. واشنگتن فری بیکن، 97(3)، 154-169.
21.    Hanson, J. (2018). The spark of regime change in the white house. Washington: American security studies of think tank.