بررسی سیاست خارجی روسیه در مورد جمهوری اسلامی ایران (با تأکید بر برنامه هسته ای ایران)
محورهای موضوعی : سیاست پژوهی ایرانی (سپهر سیاست سابق)
مجتبی محمدی نودهکی
1
(کارشناس ارشد مطالعات اروپا، دانشگاه تهران، تهران، ایران)
محمدرضا اصغری
2
(کارشناسی ارشد، پژوهشگاه امام صادق علیه السلام، قم، ایران)
مهدی جاودانی مقدم
3
(استادیار، واحد قم، دانشگاه آزاد اسلامی، قم، ایران)
کلید واژه:
چکیده مقاله :
روسیه و ایران روابط پرفراز و نشیبی را طی قرن ها سپری کرده اند. مهمترین این روابط در دوران تزاری و حکومت کمونیستی سابق و روسیه جدید پس از 1991 رقم خورده است. سیاست روسیه در قبال ایران قبل از فروپاشی شوروی منفی و همواره با دخالت های نظامی و سیاسی همراه بوده است اما پس از فروپاشی شوروی و در دوران ریاست جمهوری پوتین سیاست همکاری همراه با واگرایی را ادامه داده است. سیاست روسیه در این سالها در زمینه های مختلف دارای نقاط عطفی بوده است. سیاست متناقض روسیه بویژه در مورد برنامه هسته ای ایران خود را نمایان کرده است. با وجود اینکه روسیه تنها کشوری بود که پس از کناره گیری کشورهای غربی در مورد ادامه همکاری با ایران در زمینه هسته ای، به همکاری خود با ایران ادامه داد، اما از ابتدای بحران هسته ای ایران سعی کرده روابط خود را با غرب و ایران حفظ کند و منافع خود را از این دعوا تامین کند. سیاست های متناقض روسیه که متاثر از متغیرهای داخلی و خارجی می باشد، باعث شده تا در این پژوهش سعی شود علل تناقض رفتاری این قدرت مورد بررسی قرار گرفته تا فهم روشن تری از این سیاست ها بعمل آید. زیرا اشتباه محاسباتی باعث می شود تا با اتکا و خوش بینی بیش از انتظار به روسیه و ظرفیت های واقعی سیاست خارجی روسیه به نتیجه مطلوب نرسیم.
Iran and Russia has gone ups and downs of relations for centuries. The most important relations have been built during Tsarist, ex-communist and neo-Russian governments after 1991. Prior to disintegration of ex-Soviet, Russian policy before Iran had been negative and always with politico-military interventions, but after disintegration of Soviet Union and during Putin’s presidency, it has maintained a divergently cooperative policy. In these years, Russian policy enjoyed focal points in different areas. Russia’s paradoxical policy has revealed itself particularly about Iran nuclear program. Although Russia was the only country that continued nuclear cooperation with Iran after the western nations resigned to keep on cooperating with Iran, it has, since Iran nuclear crisis began, tried to maintain its relations with Iran and the west and make benefits from such hubbub. Paradoxical policies of Russia affected by internal-external variables led us to trying to explore the reasons behind the paradoxical behavior of Russia to keep a more understandable concept of such policies because miscalculations trigger unfavorable outcomes when further predictable optimism and reliance towards Russia and its real capacities of foreign policy are given consideration.
_||_