واکاوی نقش قدرت نرم دیپلماسی ورزشی در پیشبرد اهداف سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران
محورهای موضوعی : سیاست پژوهی ایرانی (سپهر سیاست سابق)
محمد بیدگلی
1
(استادیار، گروه حقوق، واحد ورامین- پیشوا، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران)
کلید واژه: جمهوری اسلامی ایران, دیپلماسی ورزشی, روابط بین‌الملل, سیاست خارجی, مدیریت ورزشی.,
چکیده مقاله :
هدف پژوهش حاضر واکاوی نقش قدرت نرم دیپلماسی ورزشی در پیشبرد اهداف سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران است. پژوهش بر این فرضیه استوار است که تاثیر دیپلماسی ورزشی باعث ارتقاء راهبردها و اهداف سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران می‌شود. روش پژوهش توصیفی-تحلیلی بوده و نتایج حاکی از آن است که با همکاری سازنده بین دستگاه‌های اجرایی ورزش کشور و در دستور کار قرار دادن و استفاده از ظرفیت ورزش بین‌الملل توسط این سازمان‌ها، می‌توان به بهبود شرایط موجود و در نتیجه ارتقاء دیپلماسی ورزشی ایران امیدوار بود. جمهوری اسلامی ایران به دلیل وجود ظرفیت بالقوه ورزشی می‌تواند با شکل دادن به دیپلماسی ورزشی خود، از ورزش به عنوان ابزاری کارآمد برای ارتقاء منزلت‌یابی بین‌المللی، ارتقاء قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران، مشارکت در صلح و امنیت منطقه‌ای، ارتقاء اثرگذاری مثبت، جذب افکار عمومی و رفع منازعات و آشتی بین‌المللی در سطح جهان بهره ببرد. پیشنهاد می‌گردد که مدیریت ورزشی در بستر استراتژیک قرار گیرد؛ به این معنا که برنامه و سیاستگذاری شانزده تا بیست ساله‌ای تدوین گردد که راهنما و دستور عملی برای مدیران عالی ورزشی کشور باشد. در این صورت است که می‌توان از اِعمال سلیقه و فردگرایی در مدیریت ورزشی کشور پرهیز کرد و آن را به سوی اهداف متعالی مدنظر کشور، هدایت و راهبری نمود.
The purpose of the present research is to study the soft power role of sport diplomacy in the success of the foreign policy objectives in the Islamic Republic of Iran. The research relies on the hypothesis that sport diplomacy improves foreign policy strategies and objectives of the Islamic Republic of Iran. The research method is descriptive-analytic and the results indicate that constructive cooperation between executive organizations in the country and using the potential of international sport by them can improve the existing situation and as a result we would be optimist to the betterment of Iran’s sport diplomacy. Islamic Republic of Iran due to having the potential capacity of sport can form its athletic diplomacy and apply it as an efficient means to improve international decency, Islamic Republic of Iran’s soft power, collaboration in regional peace and security, positive impact, attraction of public thoughts, removal of disputes, and international peace in the world. It is recommended that sport management takes place in a strategic field. It means that a 16 to 20-year-old plan and policy be compiled to be as a practical guide for the senior sport managers in the country. Therefore, personal taste and individualism would be avoided in the sport management and the country would be guided toward excellent purposes.
آشوری، داریوش (1385). فرهنگ سیاسی. تهران: نشر مروارید.
بخشی‌چناری، امین‌رضا؛ گودرزی، محمود؛ سجادی، سید نصرالله؛ جلالی فراهانی، مجید (۱۳۹۸). ارائه راهکارهایی برای توانمندسازی و ارتقای دیپلماسی ورزشی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران. رویکردهای نوین در مدیریت ورزشی، 7(26)، ص36-21.
بخشی‌چناری، امین‌رضا؛ گودرزی، محمود؛ سجادی، سید نصرالله؛ جلالی فراهانی، مجید (1402). شناسایی ابزارهای دیپلماسی ورزشی برای پیشبرد اهداف سیاسی جمهوری اسلامی ایران. پژوهشنامه مدیریت ورزشی و رفتار حرکتی، 7(19)، ص31-1.
بیگی، مهدی (1388). قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران. تهران: انتشارات دانشگاه امام صادق(ع).
پلونده، حسین؛ رستمی، فرزاد (1401). سنجش ارتباط بین دیپلماسی ورزشی و پرستیژ بین‌المللی کشورها؛ مطالعه موردی میزبانی قطر برای جام جهانی فوتبال 2022. سازمان‌های بین‌المللی، 5(15)، ص369-346.
تهذیبی، خادم علی (1400). بررسی نقش و تاثیر دیپلماسی ورزشی در روابط بین‌الملل. پژوهش ملل، شماره 69، ص46-25.
جوادی‌پور، محمد؛ راسخ، نازنین (۱۳۹۶). نقش ورزش و توسعۀ دیپلماسی ورزشی در پیشبرد سیاست‌های فرهنگی- اجتماعی و روابط خارجی جمهوری اسلامی ایران. مدیریت ورزشی، 11(2)، ص234-219.
دهشیار، حسین (1387). جهانی شدن: تک هنجاری‌طلبی ایالات متحده آمریکا. سیاست خارجی، 4(2)، ص437.
زرگر، افشین (1394). ورزش و روابط بین‌الملل، جنبه‌های مفهومی و تئوریک. علوم سیاسی، 11(31)، ص48-7.
ساروخانی، باقر (1389). روش‌های تحقیق در علوم اجتماعی (اصول و مبانی). تهران: پژوهشگاه مطالعات فرهنگی.
سبزی، زهره؛ شریعتی فیض‌آبادی، مهدی؛ صابونچی، رضا (1398). دیپلماسی ورزش در توسعۀ روابط با کشورهای غربی. پژوهش‌های فیزیولوژی و مدیریت در ورزش، 13(3)، ص27-9.
شاه‌رضایی، فاطمه؛ شیرزادی، رضا (1397). ورزش، سیاست و روابط بین‌الملل. مطالعات بین‌المللی، 15(3)، ص152-117.
شریعتی فیض‌آبادی، مهدی (1398). مطالعه تطبیقی دیپلماسی ورزشی در توسعه روابط خارجی ایران و کشورهای منتخب. دانش سیاسی، 15(1)، ص148-125.
شریعتی فیض‌آبادی، مهدی؛ گودرزی، محمود (1394). جایگاه دیپلماسی ورزش در روابط بین‌الملل جمهوری اسلامی ایران؛ رویکرد کیفی مبتنی بر تحلیل محتوا. دانش سیاسی، 11(2)، ص127-95.
صباغیان، علی (1394). دیپلماسی ورزشی. مطالعات فرهنگ- ارتباطات، 16(31)، ص155-135.
گلشن پژوه، محمودرضا (1387). جمهوری اسلامی ایران و قدرت نرم. تهران: نشر دانشگاه آزاد اسلامی.
مختاری، سودابه؛ کشیشیان سیرکی، گارینه (1399). نقش دیپلماسی مسیر دوم در مناسبات ایران و آمریکا؛ مطالعه موردی دیپلماسی ورزشی (2019-1998). پژوهش‌های روابط بین‌الملل، 10(39)، ص290-269.
موسوی گرگری، سیده شیما؛ بنار، نوشین؛ شفیعی، شهرام (1401). طراحی مدل عوامل اثرگذار بر ارتقاء دیپلماسی ورزشی ایران. مطالعات مدیریت ورزشی، 14(76)، ص104-75 .
نای، جوزف (1389). قدرت نرم، ابزارهای موفقیت در سیاست بین‌الملل. سید محسن روحانی و مهدی ذوالفقاری. تهران: دانشگاه امام صادق(ع).
نکولعل آزاد، فاطمه (24/10/1399). دیپلماسی ورزشی؛ ضرورت‌ها، اهداف و پیامدها. دیپلماسی ایرانی، قابل دسترس در: yun.ir/cz8j33
هادیان، ناصر؛ احدی، افسانه (1388). جایگاه مفهومی دیپلماسی عمومی. روابط خارجی، شماره 3، ص117-86.
Jackson, S.J. (2013). The contested terrain of sport diplomacy in a globalizing world. International Area Studies Review, 16(3).
Mare, U. & Tatjana, P. (2015). Sports diplomacy: development and practice. Research in Kinesiology.
Murray, S. (2012). Sports-Diplomacy: a Hybrid of Two Halves, 9(1), p.21-39
Nygard, H.M. & Gates, S. (2013). Soft power at home and abroad: Sport diplomacy, politics and peace-building. International Area Studies Review, 16(3).
Pigman, G.A. & Rofe, J.S. (2014). Sport and Diplomacy: An Introduction. Sport in Society, 17(9).