شاعران توانستهاند با روشهای گوناگونی بر غنای شعر خود بیفزایند. این ابزارها و تکنیکها همچون مباحث قدیم بلاغی(تشبیه، استعاره، مجاز و ...) و مباحث نقد جدید مانند نقاب، نماد، اسطوره و ... توانستهاند شعر را به حد اعلای خود برسانند. یکی از این روشها، تناص است که شاعر با چکیده کامل
شاعران توانستهاند با روشهای گوناگونی بر غنای شعر خود بیفزایند. این ابزارها و تکنیکها همچون مباحث قدیم بلاغی(تشبیه، استعاره، مجاز و ...) و مباحث نقد جدید مانند نقاب، نماد، اسطوره و ... توانستهاند شعر را به حد اعلای خود برسانند. یکی از این روشها، تناص است که شاعر با ورود متون دیگر، به شعر خود استحکام و مقبولیت مضاعفی میدهد. عبدالوهاب بیاتی از جمله شاعران معاصر عراق است که تناص را یکی از کلیدیترین تکنیکهای بیان معانی در شعر خود قرار داده است که به وسیله آن توانسته است اغراض خود را به گونهای زیبا بیان نماید. این تناص بیشتر از هر چیزی به نصّ قرآنی یا معانی مطرحشده در آن، نظر دارد. بیاتی علاوه بر قرآن، از کتب مقدس دیگری از جمله انجیل، در شعر خود استفاده نموده است. تناص دینی در شعر بیاتی کارکردهای مختلف سیاسی- اجتماعی دارد؛ گاهی ابزاری است تا از معضلات اجتماعی بگوید و گاهی آن را در راستای نکوهش سیاستمداران، به کار برده است. مقاله حاضر می کوشد تا با روش توصیفی- تحلیلی، تناص متون دینی(قرآن و انجیل) را در شعر عبدالوهاب بیاتی مورد تحلیل و بررسی قرار دهد.
پرونده مقاله