رویکرد جدید نیما به طبیعت
محورهای موضوعی : تمثیل در زبان و ادب فارسی
علی محمّد باتوانی
1
(دانش آموختة دکتری رشتة زبان و ادبیّات فارسی، دانشگاه شهید بهشتی تهران - ایران)
کلید واژه: شعر, طبیعت گرایی, nature, نیما, طبیعت گرایی تألیفی (تأویلی), Naturalism, interpretation naturalism,
چکیده مقاله :
تقریباً از صد و هشتاد و پنج عنوان شعر در کلّیّات اشعار نیما دو سوم آن ها مستقیماً از طبیعت الهام گرفته است؛ بنابراین طبیعت را باید آیینة تمام نمای روحیّات و ذهنیّات و تفکّرات او دانست. از میان سه نوع طبیعت گرایی توصیفی، تقلیدی و تألیفی (تأویلی)، رویکرد نیما به طبیعت از نوع تألیفی می باشد. در این نوع از طبیعت گرایی، شاعر با طبیعت همراه است؛ خواه به صورت تألیفی یعنی دوست بودن و الفت داشتن با طبیعت و خواه به صورت تأویلی یعنی تأویل و تفسیر کردن آن. از این رو می توان نیما را شاعری دانست که آن چنان با طبیعت آمیخته است که خود را از آن جدا تصوّر نمی کند.
About two-third of hundred eighty five poems of Nima's is directly driven from nature. So, nature is whole-length mirror of his spirituals, mental and meditations. Among three kinds of naturalism writing – descriptive, imitation and compilation (interpretation) - Nima's natural desiring is to compile. In this kind of naturalism, poet inclined to nature; whether in case compilation, namely like and become familiar nature or in case interpretation that is paraphrase and comment on it. Therefore Nima is poet that he is mixed with nature as doesn’t imagine from nature himself.