مطالعه تطبیقی برنامه های توسعه ایران و کره جنوبی در چهار دهه گذشته با تاکید بر توسعه اقتصادی- سیاسی

محورهای موضوعی : مطالعات توسعه اجتماعی ایران

رضا قادری ¹ , علیرضا محسنی تبریزی ² , محمد حسین پوریانی ³

1 - جامعه شناسی سیاسی ، دانشکده جامعه شناسی ، دانشکاه آزاد اسلامی واحد نراق ، نراق ، ایران
2 - استاد تمام گروه جامعه شناسی دانشگاه تهران ، دانشگاه علوم اجتماعی ، تهران ، ایران
3 - .عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد نراق ، ایران

تاریخ دریافت : 1398/05/05 تاریخ پذیرش : 1399/05/27 تاریخ انتشار : 1386/10/01

کلید واژه: کره جنوبی  , برنامه‌های توسعه, توسعه اقتصادی, توسعه سیاسی, ایران,

چکیده مقاله :

پژوهش حاضر با هدف مطالعه تطبیقی برنامه‌های توسعه ایران و کره جنوبی با تاکید بر توسعه اقتصادی سیاسی و با استفاده از روش تحقیق تطبیقی تاریخی انجام شده است. چارچوب نظری برگرفته از نظریات آمارتیاسن ، شیلزوآدریان لفت ویچ است. نتایج تحقیق حکایت از آن دارد که در مسیر توسعه کره جنوبی، توجه به زیرساخت‌های توسعه، اهمیت دادن به آموزش و پرورش و تعلیم نیروی کار، توجه به رابطه‌ صحیح بین دولت و بخش خصوصی، اصلاح سیستم پولی و مالی متناسب با توسعه، استراتژی تشویق و توسعه‌ صادرات ، در اولویت قرار داشته است. از سوی دیگر در کشور ایران، زمان بر بودن فرآیند بازگشت ثبات و آرامش به عرصه سیاسی همواره مانعی بزرگ بر سر راه رشد و بالندگی و توسعه اقتصادی به حساب می‌آید. تغییرات مدیریت سیاسی و ایدئولوژیک و به عبارت جامع تر توسعه‌ی سیاسی در نحوه تعریف و اداره سیستم اقتصادی از قبیل جهش از اقتصاد خصوصی به دولتی نوسان‌های شدیدی بر روند اقتصاد تحمیل نموده. به همین دلیل در مقایسه دو کشور مورد مطالعه می‌توان نتیجه گرفت که ایران در روند توسعه اقتصادی- سیاسی کامیابی مورد انتظار را نداشته است. در ایران با وجود شرایط خاص خصوصاً بعد از انقلاب اسلامی (اواخر 1970به بعد)؛ جنگ ایران و عراق، فشارهای خارجی، تحمیل تحریم‌های اقتصادی، کاهش ارتباط با بازارهای خارجی و... به عنوان موانع توسعه و علل ناکامی ایران مطرح بوده اند. در حالی که کره جنوبی بنا به برنامه ریزی‌های انجام شده درنیل به اهداف توسعه اقتصادی سیاسی خود موفق و کامیاب بوده است.

چکیده انگلیسی:

The present study aims at "comparative study of Iran-South Korea development programs over the past four decades with an emphasis on economic-political development using a comparative-historical research method. The theoretical framework is based on the views of Amartya Sen and Shils. The results of the research indicate that in the development of South Korea, attention to development infrastructure, the importance of education and training of the workforce, attention to the proper relationship between the government and the private sector, the reform of the monetary and financial system in accordance with development, the strategy of encouragement and export development has been a priority. On the other hand, in Iran, the timing of the process of restoring stability and peace to the political arena is always a major obstacle to economic growth. The changes in political and ideological management, such as the definition and management of the economic system, such as the leap from the private economy to the state, have imposed massive fluctuations on the economy. For this reason, comparing the two countries studied, it can be concluded that Iran did not succeed in the process of economic-political development. In Iran, despite certain conditions, especially after the Islamic Revolution, events such as the Iran-Iraq war; foreign pressures; the imposition of economic sanctions; the reduction of relations with foreign markets; and so on, appeared as barriers to development and caused Iran's failure in her developmental programs, while South Korea has been successful according to the accurate plans.