ملاک و چگونگی به کارگیری تقیه دردوره حضورمعصومان علیهم السلام
محورهای موضوعی : حقوق خصوصی
1 - واحد شهر ری
کلید واژه: تشیع, حکومت, تقیه, معصوم, بیان احکام,
چکیده مقاله :
تقیه یکی از باورهای شیعه است و در جائی قابل اعمال می‌باشدکه جان یا مال و یا عِرض شخص در خطرِ تعرض دشمن بوده و حفظ آن منوط به اظهارسخن یا عملی برخلاف موازین مسلّم دینی باشد. امامان معصوم نه تنها اجازه داده‌اندکه به این حکم عمل شود بلکه خود بدان عمل نموده تا جائی که پاره‌ای از روایات متضمن حکم شرعی براساس تقیه صادر گشته و لذا نمی‌تواند مستند حکمی، تحت عنوان سنت، قرارگیرد. از سوئی فقها، بسیاری ازروایات مخالف با نظر مشهور و موافق با نظر اهل سنت را حمل برتقیه کرده و بدان عمل ننموده، درحالی که نظر غیرمشهور منطبق یا مستند به آن روایات می‌باشد. لذااین سؤال؛ به جدّ، مطرح می‌شود که چه باعث شده که امام(ع)تقیه نماید، درحالی که شأن حضرتش، در مقام بیان احکام و حفظ حوزه دین، چون پیامبراست و پیامیر تقیه نکرده وگرنه نقض غرض می‌شده؟ فرضیه اثبات شده در پاسخ این پرسش این است که ملاک تقیه با توجه به متن روایات و عمل معصومان(ع) به خطر افتادن موقعیت شیعه در امر حکومت بوده و بنابراین روایاتی را می‌توان حمل برتقیه کرد که مربوط به احکام فقهی مرتبط باشؤون حاکم باشد و نه هر روایت مخالف با نظر مشهور و موافق با دیدگاه اهل سنت.
Taqiyyah is one of Shiitesï§ beliefs. It is applicable where a person's property, life, or prestige is prone to the threat of an enemy and preserving them shall be subject to produce a statement or practice contrary to the absolute religious rules. Innocent Imams have not only authorized to act according to this order, but also they have adhered to it so that some traditions which guarantee religious orders have been issued based on Taqiyyah. Therefore, an order cannot be documented based on the tradition. On the other hand, jurists deem many of the traditions that are contrary to the famous view and in conformity to the view of Sunnis as Taqiyyah and hence, did do act accordingly. However, the infamous view conforms to those traditions or can be documented to them. This question is then raised seriously as what caused Imam (peace be upon him) to develop Taqiyyah although his position in announcing the orders and safeguarding the religion is like the Prophet. But the Prophet did not Taqiyyah, otherwise it would be regarded as violation of the intention. The hypothesis proven to answer this question is that according to the texts of narrations and traditions of innocents Imams (peace be upon them), the basis of Taqiyyah was that the situation of Shiite in the government was jeopardized. Therefore, the traditions can be regarded as Taqiyyah that are related to jurisprudence orders in relation with the governing prestige and not any tradition contrary to the well-known opinions that agree with the views of Sunni people.