بررسی عدم پذیرش اعتبار احکام کیفری کشورهای خارجی در تعزیرات منصوص شرعی در حقوق ایران

محورهای موضوعی : حقوق خصوصی

ابوالحسن شاکری ¹ , فرشاد شیرزادی فر ²

1 - دانشگاه مازندران
2 - دانشگاه مازندران

تاریخ دریافت : 1396/02/12 تاریخ پذیرش : 1396/02/12 تاریخ انتشار : 1396/02/12

کلید واژه: اعتبار حکم خارجی, تعزیر منصوص شرعی, صلاحیت شخصی, مجازات مضاعف,

چکیده مقاله :

بر اساس تبصره 2 ماده 115 قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 اگر شخصی در خارج از کشور مرتکب جرمی شود که مجازات آن تعزیر منصوص شرعی است حتی اگر در کشور خارجی به موجب ارتکاب این جرم، محکوم به مجازات شود و تمام مجازات را هم تحمل کند طبق قانون مجازات اسلامی در ایران قابل تعقیب، محاکمه و مجازات است. منظور از تعزیرات منصوص شرعی، مجازات‌های خاص است که توسط شارع مقدس نوع و اندازه آن برای گناهان موجب تعزیر مقرر شده و در قانون ایران نیز برای بعضی جرایم موجب تعزیر آمده است نظیر: همجنس‌گرایی مردها، اقرار به زنا کمتر از چهار بار که به ترتیب در مواد 237 و 232 قانون مجازات اسلامی آمده است. حکم تبصره 2 ماده 115 برخلاف قاعده منع مجازات مضاعف و استثنایی است، فلذا باید مضیق تفسیر گردد، بنابراین اگر ایرانی غیرمسلمان در خارج از ایران مرتکب جرم تعزیر منصوص شرعی گردد که در آن کشور جرم است، در صورت تحمل مجازات، به جرم او در ایران رسیدگی نخواهد شد. همینطور حتی اگر شخصی در جرم با تعزیر منصوص شرعی معاونت کند که در خارج از کشور واقع شده است چنانچه به سبب این معاونت در کشور خارجی تعقیب و مجازات شده باشد در ایران تعقیب و مجازات نخواهد شد.

چکیده انگلیسی:

According to clause 2 of article 115 of the Islamic penal code adopted in 2013, if a person commits a crime abroad, those laws that stipulate sentences for Tazir offences, they should be just as responsible for the crime as if they committed it in their sponsor nation and under Iran's Islamic penal code, he may be prosecuted, tried and punished for their crimes even if he is sentenced to be punished on that country. Specific punishments has been prescribed in Islamic law for a discretionary punishments such as male homosexuality (article 237 of the Islamic penal code), admitting to adultery (article 232 of the Islamic penal code) if a man or woman confesses to adultery less than four times. Clause 2 of article 115 of the judgment is contrary to the prohibition against double punishment and needed to be interpreted cautiously. If an Iranian person who is non-Muslim commits a crime outside of Iran which is considered to be as Ta’azirat penalties on that country he shall not be sentenced to Ta’zirat punishment if he has borne the punishment. Similarly, if a person who aids and abets in a discretionary crime outside of Iran, he shall not be sentenced to Ta’zirat punishment if he has borne the punishment on that country.