صنعت نساجی از صنایع استراتژیک و از ارکان اساسی جامعه محسوب می شود. نساجی در یزد از قدمت طولانی برخوردار است اما در سال های اخیر وضعیت نامطلوبی را تجربه می کند. در این میان، خوشه های صنعتی با گرد آوردن بنگاه های کوچک، مزیت های فراوانی در توسعه ی اقتصادی دارند. عوامل گوناگونی در موفقیت خوشه های صنعتی مؤثر هستند. سرمایه ی اجتماعی یکی از شاخص های توسعه است که در این پژوهش به مطالعه آن در خوشه ی صنعتی نساجی یزد با رویکرد کیفی پرداخته ایم. برای سنجش این شاخص، رابطه دولت، دانشگاه و مراکز پژوهشی، و انجمن های تخصصی با صنعت نساجی را در سطح استان یزد مد نظر قرار داداه ایم. داده های این پژوهش از مصاحبه ی نیمه ساختارمند با 17 نفر از صاحبان صنایع، دانشگاهیان و فناوران این حوزه به دست آمد. یافته های این پژوهش حاکی از ضعف سرمایه اجتماعی در این صنعت است. بر اساس تحلیل مضمون مصاحبه با خبرگان این حوزه، چالش های مربوط به شکل گیری سرمایه اجتماعی به ویژه روابط مؤثر صنعت نساجی با تشکل های صنعتی و مراکز علمی- پژوهشی- نواوری عبارتند است: رویکرد غیرمؤثر دولت برای ارتقای تشکل ها به جایگاه حمایتی صنعت، بیگانه بودن صاحبان صنعت با فرهنگ تشکلی، عدم پشتیبانی از طرح های توسعه فناوری و ایجاد دانش فنی و موانع انگیزشی و حجم بالای فعالیت های آموزشی و اجرایی دانشگاهیان، عدم توسعه ی زیرساخت های لازم برای تجاری سازی پژوهش ها، فقدان تفکر سیستمی بین مدیران صنعت و دانشگاه، نبود برنامه ریزی مأموریت گرا در سیاست های آموزشی و پژوهشی نظام آموزش عالی، واپس گرایی در حوزه ی برنامه ریزی ساختار مند، عدم ایجاد سازوکارهای لازم جهت کاهش قیمت تمام شده و افزایش توان رقابت پذیری، سیاست های غیرمتمرکز و رانت گستر، نبود نگاه آینده نگر و تخصصی در سیاستگذاری ها. یافته ها حاکی از نقش بارز دولت و سیاست های دولتی در پایین بودن سطح سرمایه ی اجتماعی در خوشه ی صنعتی نساجی یزد است. لذا، تغییر رویکرد دولت به نقش خود در صنعت نساجی یزد از متصدی گرانه به حمایت گرایانه و میدان دادن به انجمن ها و تشکل ها از مهم ترین عوامل اثربخش در افزایش مناسب سرمایه ی اجتماعی است. پرونده مقاله