کاربرد حروف در یکی از گویش های محلی استان اصفهان (گویش نیسیان)

محورهای موضوعی : زبان، گویش ها و ادبیات مناطق مرکزی (اصفهان، فارس، تهران، سمنان و غیره))

زهره نجفی ¹

1 - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان

تاریخ دریافت : 1390/08/14 تاریخ پذیرش : 1390/09/13 تاریخ انتشار : 1390/09/30

کلید واژه: گویش, گویش های اصفهان, گویش نیسیان, حروف,

چکیده مقاله :

یکی از بخش های گویش شناسی بررسی ویژگی های نحوی یک گویش است و در میان مباحث نحوی، مبحث حروف، همسانی بیشتری در گویش های مختلف دارد زیرا حروف گروه بسته ی دستوری به شمار می رود. با این حای می توان گویش هایی را یافت که این مبحث در آن تفاوت های چشمگیری با گویش های دیگر دارد. یکی از این گویش ها، گویش یکی از روستاهای استان اصفهان، به نام نیسیان، است که با وجود همجواری با روستاهای دیگر کاربرد حروف در آن منحصر به فرد است. در این پژوهش کوشش شده است مبحث حروف در این گویش و تفاوت های چشمگیر آن با فارسی مدیار بررسی گردد. به این منظور ابتدا حروفی که کاربرد متفاوتی با زبان فارسی دارند مشخص و سپس نوع کاربرد و مدانی گوناگون آن در جمله با ذکرشواهد بیان گردید.

چکیده انگلیسی:

One of the parts of dialectology is the study of syntax and in this study subject of prepositions in dialects is more similar to each other because prepositions are closed category. but there are dialects which in prepositions are very different from norm. One of these dialects is Neysianian which in despite of being neighbors to other villages prepositions are perfectly determined. This paper tries to review prepositions and their different from normal Farsi in this dialect. For this at first the propositions which differ from normal language are determined and then the application and meaning of them are explained by examples.

منابع و مأخذ:

1. ابوالقاسمی، محسن(1375)، دستور تاریخی زبان فارسی، تهران، سمت.


2. الماسی کوپایی، علی اصغر(1374)، گویش کوهپایه، پایان نامه کارشناسی ارشد.


3. پاپلی یزدی، محمدحسین(1367)، فرهنگ آبادیها و مکان‌های مذهبی، آستان قدس رضوی، مشهد.


4. جامع نایینی، محمدتقی( 1383)، ویژگی های زبان محلی نایین، مهرقائم، اصفهان.


5. خانلری، پرویز( 1372)، دستور تاریخی زبان فارسی، به کوشش عفت مستشارنیا، توس، تهران.


6. خطیب رهبر، خلیل(1372)، دستور زبان فارسی کتاب حروف اضافه و ربط، مهتاب، تهران.


7. خیامپور، عبدالرسول(1389)، دستور زبان فارسی، ستوده، تبریز.


8. سازمان جغرافیایی کشور، فرهنگ  جغرافیایی کشور، تهران، بی تا.


9. شفایی، احمد، دستور علمی زبان فارسی.


10. شیری، علی اکبر(1386)، درآمدی بر گویش شناسی، مازیار، تهران.


11. فرشیدورد، خسرو، 1384، فعل و گروه فعلی، سخن، تهران


12. کلباسی (1370)، ایران، فارسی اصفهانی، تهران.


13. مشکوه الدینی، مهدی (1381) دستور زبان فارسی بر پایه نظریه‌ی گشتاری، دانشگاه فردوسی، مشهد.


14. همایونفرخ، عبدالرحیم(1364)، دستور جامع زبان فارسی، علمی، تهران.