بررسی رابطه همنشینی دوستانه با مسئولیتپذیری اجتماعی (کارکنان شهرداری کلانشهر تبریز)
محورهای موضوعی : جامعه شناسی
1 - دانش‌آموخته کارشناسیارشد جامعهشناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز _ ایران.
2 - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، گروه علوم اجتماعی؛ تبریز _ ایران.
کلید واژه: مسئولیتپذیری اجتماعی, همنشینی دوستانه, کارکنان و شهرداری کلان شهر تبریز,
چکیده مقاله :
هدف این مطالعه بررسی رابطه همنشینی دوستانه با میزان مسئولیت پذیری اجتماعی کارکنان شهرداری تبریز می باشد . که با استفاده از روش تحلیلی پیمایشی انجام گردید . جامعه ی آماری این مطالعه کارکنان شهرداری کلان شهر تبریز است . ابزار مورد استفاده پرسشنامه است که سئوالات آن بر اساس طیف لیکرت در پنج درجه تنظیم گردید. حجم نمونه مورد مطالعه با استفاده از فرمول کوکران 249 نفر بود که با استفاده از دو روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای و تصادفی ساده انتخاب گردید. برای ارائه نتایج از روش ها و آماره های توصیفی و نیز برای آزمون فرضیه ها از آزمون همبستگی پیرسون استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS انجام گردید. نتایج حاصل ازاین پژوهش نشان می دهدکه میانگین مسئولیت پذیری اجتماعی برابر 135 است که این نمره در مقایسه با میانگین مورد انتظار (105 ) درحد بالاتری قرار دارد و نشان می دهد که کارکنان در شهرداری مذکور از مسئولیت پذیری بیشتری برخوردارند. نتایج نشان می دهد مسئولیت پذیری اجتماعی کارکنان شهرداری تبریز با همنشینی دوستانه رابطه ای معنادار دارد .
The aim of present study is to examine friendly companionship andTabriz municipal employees’ social responsibility.This is a survey study and the population of it is Tabriz municipal employees. The instrument used in the study is a questionnaire that was set on five point Likert scale. Based on Cochran formula the sample of the study was 249 which was selected using stratified random and simple random sampling methods. Descriptive analysis is used to show the results and in order to test the hypothesis the Pearson correlation is used. According to results, the average of social responsibility is 135 which are above the expected average (105) thatshows the municipal employees havemore responsibility. Also, there is a meaningful relationshipbetweenTabriz municipal employees’ social responsibility and friendly companionship.
ابزری، م. (1386). مسئولیت اجتماعی و اخلاق کار در مدیریت کیفیت نوین. فرهنگ مدیریت. سال پنجم، شماره 15، صص 42- 5.
آدلر، ا. (1370). روانشناسی فردی. ترجمه: ز، شرفشاهی. تهران: انتشارات تصویر. چاپ دوم.
ارل، ب. (1385). روشهای تحقیق در علوم اجتماعی. ترجمه: ر، فاضل. تهران: نشر سمت. جلد اول.
ارون، ر. (1386). مراحل اساسی سیر اندیشه در جامعهشناسی. ترجمه: ب، پرهان. تهران: انتشارات علمی و فرهنگی. چاپ پنجم.
استونز، ر. (1379). متفکران بزرگ جامعهشناسی. ترجمه: م، میردامادی. تهران: نشر مرکز. چاپ اول.
اسکویی، ص. (1389). بررسی نقش خانواده در مسئولیتپذیری اجتماعی جوانان. پایاننامه دورهی کارشناسیارشد، دانشگاه تهران.
بوردیو، پ. (1379). تکوین تاریخی زیباشناسی ناب. فصلنامهی ارغنون. ترجمه: م، فرهادپور. شماره 17.
بوردیو، پ. (1381). نظریه کنش. ترجمه: م، مردیها. تهران: انتشارات نقش نگار.
بیرهوف، ه. (1387). رفتارهای اجتماعی مطلوب. ترجمه: ر، صدقینژاد. تهران: نشر سمت.
تنهایی، ح. (1389). درآمدی بر مکاتب و نظریههای جامعهشناسی. تهران: انتشارات بهمن.
جنکینز، ر؛ و دیگری. (1385). ترجمه: ل، جوافشانی و دیگری. صص136- 135.
حساس یگانه، ی؛ و دیگری. (1393). مسئولیت اجتماعی شرکتها، سیر تکامل مفاهیم و تعاریف. حسابداررسمی. شماره (39) پیاپی 59.
ربانی، ر؛ و دیگری. (1380). مبانی جامعهشناسی. تهران: آوای نور.
رضائیان، ع. (1387). رفتار سازمانی (مفاهیم، نظریهها و کاربردها). دانشگاه تهران: انتشارات دانشکده مدیریت. چاپ اول.
رضائیراد؛ و همکاران. بررسی رابطه بین برنامههای آموزشی ضمن خدمت با مسئولیتپذیری کارکنان در حمایت از محیط زیست. دانشگاه مشهد، طرح پژوهشی.
رفعتجاه، م .(1387) .تاثیر موقعیت شغلی بر سبک زندگی زنان شاغل .فصلنامه انجمن ایرانی مطالعات فرهنگی و ارتباطات. صص 160- 139.
ریتزر، ج. (1374). نظریهی جامعهشناسی دوران معاصر. ترجمه: م، ثلاثی. نشر علمی.
زاهدی اصل، جامعهشناسی فراغت. جزوه درسی، دفتر همکاری حوزه و دانشگاه، ص9.
سازمان ملی جوانان، (1381). بررسی وضعیت اوقات فراغت جوانان.
سایت مجازی شهرداری تبریز- معاونت توسعه و برنامهریزی شهرداری کلان شهر تبریز.
ستوده، ه. (1392). آسیبشناسی اجتماعی (جامعهشناسی انحرافات ). صص33-32.
سمرقندیان، ع. (1390). مدیریت اوقات فراغت. سازمان فرهنگی و هنری شهرداری مشهد. مشهد: انتشارات بوی شهر بهشت.
شریفیان، م؛ و دیگران. (1376). چگونگی پرداختن به فعالیتهای فراغت بین نوجوانان و جوانان. تهران: دبیرخانه شورای عالی جوانان. ص3.
فیاض، ا؛ و دیگری. (1392). دلالتهای تربیتی مسئولیتپذیری اجتماعی در آموزههای اسلام. مقاله ارائه شده به اولین همایش مجازی ره آوران آموزش.
کوزر، ل؛ و دیگری. (1387). نظریههای بنیادی جامعهشناسی. فرهنگ ارشاد. تهران: نشر نی. چاپ چهارم.
کوهستانی، ح؛ و دیگری. (1378). پژوهشی در اوقات فراغت و راه‌های بهره‌وری از آن. مشهد: انتشارات تیهو. ص 48.
گودرزی، م؛ و دیگری. (1379). تحلیل میزان و نوع فعالیتهای فراغتی و ورزشی استادان دانشگاه تهران. مجله حرکت. شماره 4.
گیدنز، آ. (1386). با همکاری کرن برد سال، جامعهشناسی.ترجمه: ح، چاوشیان. تهران: نشر نی.
لومسدن، ل. (1380). بازاریابی گردشگری. ترجمه: م، ابراهیم گوهریان. تهران: نشر دفتر پژوهشهای فرهنگی.
مرادی، ف. (1392). بررسی شیوههای تصمیمگیری مدیران با مسئولیتپذیری کارکنان، (مطالعهی موردی دانشگاه سمنان). فصلنامه فرهنگ در دانشگاه اسلامی. سال دوم.
مرادی، گ. (1392). بررسی تاثیر جامعهپذیری سازمانی بر مسئولیت اجتماعی کارکنان، (مورد مطالعه شرکت نفت کرمانشاه ). مجله جامعهشناسی کاربردی. دوره بیست و چهارم، شماره سوم، صص 96-7.
مرتضوی، س. (1389). بررسی نقش تعدیلگری متغیر اهمیت مسئولیت اجتماعی بر رابطه بین مسئولیت اجتماعی و تعهد سازمانی. مجله علوم اجتماعی. دانشگاه فردوسی مشهد. صص 217 - 193.
مهرآئین، م. (1389). حوزههای تخصصی جامعهشناسی. تهران: انتشارات جامعهشناسان.
نریمانزاده. (1391). بررسی رابطه بین سبک زندگی دبیران با میزان مسئولیتپذیری آنان در شهرستان ملکان. پایاننامه کارشناسیارشد، دانشگاه آزاد اسلامی تبریز.
نصیریپور و همکاران. (1391). رابطه بین ارائه تسهیلات رفاهی با مسئولیتپذیری کارکنان مراکز بهداشتی و درمانی نور. مجله سلامت و بهداشت. شماره سوم، صص 37- 28.
Cardebat, J and et al. (2010). What corporate social responsibility reporting adds to financial return? Journal of Economics and International finance. P.p: 20-27.
Carroll, A. B. (1979). A three dimensional model of corporate social performance. Academy of Management Review. P.p: 497-505.
Carroll, A. B. (1991). The pyramid of corporate social responsibility: toward the moral management of organizational stakeholders. Business Horizons. (Jul - Aug), P.p: 39-48.
Carroll, A. B. (1998). The four faces of corporate citizenship. Business and Society Review. P.p: 1-7.
Carroll, A. B. (1999). Corporate social responsibility - evolution of a definitional construct. Business & Society. P.p: 268-295.
Fleming, M. (2002). what is safety culture? Rail Way safety ever green.
Friedman, M. (1970). The Social Responsibility of Business Is to Increase Its Profits. The New York, Times Magazine.
John srud, Pk. (2002). Faculty members moral and their intention to leave. Journal Vov zooz. 10(9):136.
Markman, K. D Tettlok, P. E. (2000). Accountability and close call counterfactuals, The loser who nearly won and the winner who nearly lost, Personality and Social.
Rawls, J. (1971). A Theory of Justice, Cambridge, Mass: Harvard University Press. Psychology Bulletin. 26, P.p:1213-1214.
Schuyt, T. Smit, J. Bekkers, B. Constructing a Philanthropy-scale: Social Responsibility and Philanthropy, Vrije Universiteit, Department of Philanthropy, Faculty of Social Sciences, Amsterdam, the Netherlands.
Walker, W. J. (2009). Predicting two types of proactive socialization tactics: the roles of context, experience, and age, A Dissertation Presented to the Academic Faculty, in Partial Fulfillment of the Requirements for the Degree Doctor of Philosophy in the College of Management, Georgia Institute of technology.
Wentzel, K. R. (1991). "Social Competence at School: Relationn between Social Responsibility and Academic Achievement". Reviewed Educational Research. V. 61, P.p: 1-24.
