آسیب شناسی برنامه ها و الگوهای رفاهی؛ با تأکید بر نظام تأمین رفاه اجتماعی ایران
محورهای موضوعی : مجله پژوهش های سیاسی و بین المللیحسین شاهوردی 1 , سروش فتحی 2 , طهمورث شیری 3
1 - دانشجوی دکترای جامعه شناسی گرایش توسعه ، واحد تهران غرب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
2 - دانشیار جامعه شناسی، واحد تهران غرب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران: نویسنده مسئول
fathi.soroush@gmail.com
3 - دانشیار جامعه شناسی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
کلید واژه: سالمندان, آسیب شناسی, برنامه ها و الگوهای رفاهی, نظام تأمین اجتماعی,
چکیده مقاله :
با توجه به شروع پدیده سالمندی در جهان اغلب کشورهای جهان با رصد مداوم نیازها، وضعیت رفاه اقتصادی، امنیت و رفاه اجتماعی، شناسایی و تأمین سلامت جسمانی - روانی سالمندان و مراقبین آن ها در حال انجام می باشد. برنامه هایی نظیر شاخص های دیده بانی سالمندی و سالمندی فعال را از همین زاویه می توان ارزیابی کرد. کشور ایران نیز از دهة 80 سیاست گذاری در این حوزه را آغاز و از دهه 90، بحث سالمندی از مباحث جدی سیاست گذاری جمعیتی در ایران شده است. بررسی وضعیت سالمندی در ایران نشانگر این است که سالمندی با شاخص ها و معیارهای جهانی فاصله دارد و در بعضی شاخص ها این فاصله به حدی زیاد است که می توان از آن به شکاف یاد کرد. گزارش های سازمان های مسئول حوزه سالمندی نیز بیانگر عدم موفقیت در بعضی شاخص ها می باشد. تحلیل چرایی این وضعیت، عموماً انگشت اشاره را به سمت و سوی عدم هماهنگی در بین سازمان های مسئول و عدم انسجام در برنامه ها را نشان می دهد. از این رو این مقاله در صدد بررسی آسیب های برنامه ها و الگوهای سازمان های متولی امر سالمندی در ایران است و به طور خاص در صدد شناسایی آسیب های برنامه های سالمندی نظام تأمین رفاه اجتماعی می باشد.
Due to the beginning of the phenomenon of aging in the world, most countries are continuously monitoring the needs, the state of economic well-being, security, and social well-being of the elderly and identifying and ensuring their physical and mental health and their caregivers. Programs such as monitoring indicators are being carried out. Aging and active aging can be evaluated from the same dimension. Iran started policy making in this area in the 80s. Since then the discussion of aging has become one of the serious topics of demographic policy in Iran. The examination of the situation of aging in Iran shows that aging is far from international standards and in some indicators, this gap is so large that it can be called a gap. The reports of the organizations responsible for the field of aging also indicate failure in some indicators. Analysis of the situation generally suggests the lack of coordination among the responsible organizations and the lack of coherence in the programs. Therefore, this article aims to examine the harms of the programs and models of the organizations in charge of aging in Iran. Specifically, it seeks to identify the harms of the old age programs of the social welfare system.
_||_
