منابع احزاب اپوزیسیون در روند توسعه سیاسی (مطالعه موردی: حزب گوران در اقلیم کردستان عراق)
محورهای موضوعی : مجله پژوهش های سیاسی و بین المللی
صفر ولدبیگی
1
(دانشجوی دکترای جامعه شناسی سیاسی، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران)
صادق زیبا کلام مفرد
2
(استاد گروه علوم سیاسی، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم وتحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران)
علیرضا ازغندی
3
(استاد گروه علوم سیاسی، دانشکده حقوق، الهیات وعلوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران)
علی اشرف نظری
4
(دانشیار گروه علوم سیاسی، دانشکده حقوق، الهیات وعلوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی،تهران، ایران)
کلید واژه: توسعه سیاسی, احزاب سیاسی, اقلیم کردستان عراق, اپوزیسیون سیاسی, حزب گوران, نوشیروان,
چکیده مقاله :
اقلیم کردستان بیش از 600 کیلومتر مرز مشترک با ایران دارد که به لحاظ فرهنگی و تاریخی بسیار متجانس و در حوزه دموکراسی تأثیر و تأثری عمیق بر یکدیگر دارند. پژوهش حاضر به دنبال پاسخگویی به این پرسش است که شکل گیری اپوزیسیون سیاسی در اقلیم کردستان نشانه ای از گذار این اقلیم به سوی دموکراسی است یا اقتدارطلبی؟ فرضیه بر این باورست که گرچه برآمدن اپوزسیون در اقلیم کردستان نشانه ای از دموکراسی حداقلی در این اقلیم بوده اما تشکیل، تثبیت و تضعیف آن دلیلی بر ساختار و کارکرد اقتدارطلبانه دو حزب اصلی اقلیم کردستان است. روش پژوهش حاضر از نوع کیفی (اسنادی-کتابخانه ای) است. نتایج پژوهش بیانگر این واقعیت است که شکل گیری اپوزیسیون سیاسی در اقلیم کردستان واکنشی به حاکمیت اقتدارطلبی بوده، اما همزمان نشانه ای از حرکت جامعه کردی به سوی نوعی پلورالیسم حزبی و سیاسی در این اقلیم نیز بوده است.
The Kurdistan region has more than 600 kilometers of common border with Iran, which are culturally and historically compatible and have a deep influence on each other in the field of democracy. The question of the research includes: is the formation of political opposition in the Kurdistan region a sign of the transition of this region towards democracy or authoritarianism? The hypothesis suggests although the emergence of the opposition is a sign of minimal democracy, its formation, stabilization, and weakening are proof of the authoritarian structure and functioning of the two main parties in this region. The research method is qualitative (library documents). The results show that the formation of the political opposition in the region was a reaction to the authoritarian rule, but at the same time, it was a sign of the movement of the Kurdish society towards a kind of political and party pluralism.
_||_
