شخصیت شناسی اردوغان و سیاست‌های ترکیه در قبال سوریه
آرمین امینی
1
(دانشیار گروه علوم سیاسی و روابط بین‌الملل، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی،کرج، ایران: نویسنده مسئول)
ابوالفضل چرخ انداز
2
(گروه روابط بین الملل، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران.)
میرابراهیم صدیق
3
(گروه علوم سیاسی، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران.)
کلید واژه: شخصیت شناسی, اردوغان, ترکیه, سوریه,
چکیده مقاله :
مقاله حاضر به بررسی شخصیت شناسی اردوغان و سیاست‌های ترکیه در قبال سوریه می‌پردازد. به دلیل ماهیت ادراکی ـ روانشناختی خاص رجب طیب اردوغان، کیش شخصیت و تمایل اردوغان به ارتقاء جایگاه ترکیه به عنوان نماد سیاست‌گذاری‌های اسلامی عمل‌گرایانه و رقابت با رقبا، سوریه را به عنوان محلی مناسب برای عملیاتی نمودن استراتژی امنیتی منطقه خود برگزیده است، این مسئله طی بحران اخیر در روابط ترکیه و سوریه و مواجهه نظامی مستقیم میان نیروهای نظامی دو کشور مبیّن اهمیت جایگاه سوریه در استراتژی سیاسی و امنیتی منطقه‌ای ترکیه است. سؤالی که در این مقاله مطرح می‌گردد این است که علل گرایش دولت اردوغان به حضور در سوریه چه بوده است؟ پاسخ موقت به پرسش حاضر عبارت است از حضور امنیتی ترکیه در سوریه نشأت گرفته از سیاست‌های نئوعثمانی‌گرایی حزب عدالت و توسعه و شخص اردوغان به عنوان کارگزار اساسی ساختار سیاسی تصمیم گیری راهبردی و امنیتی صورت گرفته است.
چکیده انگلیسی :
This article examines Erdogan's personality and Turkey's policies towards Syria. Due to Recep Tayyip Erdoğan's special perceptual-psychological nature, Erdoğan's cult of personality and desire to promote Turkey's position as a symbol of pragmatic Islamic policies and competition with rivals, he has chosen Syria as a suitable place to implement his regional security strategy. During the recent crisis in Turkish-Syrian relations and the direct military confrontation between the military forces of the two countries, this issue shows the importance of Syria's position in Turkey's regional political and security strategy. The question raised in this article is, what were the reasons for Erdogan's government's tendency to be present in Syria? The temporary answer to the current question is that Turkey's security presence in Syria originates from the neo-Ottoman policies of the Justice and Development Party and Erdogan himself as the basic agent of the political structure of strategic and security decisions.
