نگرشی تطبیقی به رمز و راز دولتمندی و شادخواری‌ها در شاهنامه و هفت پیکر

محورهای موضوعی : ادبیات تطبیقی (فارسی- انگلیسی)

لیلا ساعی ¹ (دانشجوی دکتری، گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد شبستر، دانشگاه آزاد اسلامی، شبستر، ایران)
ناصر ناصری ² (استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد خوی، دانشگاه آزاد اسلامی، خوی، ایران)
شهریار حسن زاده ³ (استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد خوی، دانشگاه آزاد اسلامی، خوی، ایران)

تاریخ دریافت : 1400/01/08 تاریخ پذیرش : 1400/01/08 تاریخ انتشار : 1399/12/01

کلید واژه: شاهنامه, هفت پیکر, فرّة ایزدی, پگه‌خیزی, داد و دهش,

چکیده مقاله :

در بررسی تطبیقی و تحلیل گرانة شادخواری های شهریاران دولتمند در شاهنامه و هفت پیکر پی می بریم که آنان چگونه با به کارگیری آیین های ملّی و باورها و کهن‌الگوهای باستانی و دستورات دینی چون نیک اندیشی و نیکوکاری، روز به روز بر حکومت خویش رونق و دوام می بخشیدند و با داد و دهش و بخشش و گستردن خوان به عامة مردم و برپایی جشن های مردمی و ملّی و دینی بر شادخواری و بهره مندی خود و مردم از موهبت های ایزدی می افزودند. پادشاهانی که دولت پایدار و عمر پربار داشتند، پروردگار خویش را بامدادان و شامگاهان ستایش کرده و خردمندان و روحانیون و اخترشناسان را ارج می نهادند و در انجام و فرجام امور خطیر با آنان مشورت می نمودند. نتایج تحقیق نشان می دهد عناصری چون داشتن فرّة ایزدی و خوش چهره بودن حاکمان، برخورداری از توانایی جسمانی و دلاوری، پگه‌خیزی، نیایش، نیک اندیشی، بهره گیری از موسیقی، از عوامل دولتمندی و شادخواری های شهریاران ایران بوده است که در برخی موارد فردوسی و در پاره ای مسائل نیز نظامی نگاه عمیق تری به آن ها داشته اند و در صفحات این مقاله با ذکر نمونه های متعدد بررسی شده است.

چکیده انگلیسی:

n a comparative and analytical study of the happiness of the wealthy princes in Shahnameh and Haft Peykar, we find out how they use national mirrors and beliefs and archetypes and religious orders such as benevolence and charity day by day. They prospered and perpetuated their rule and increased their happiness and enjoyment of divine blessings by giving, giving, forgiving, and spreading the word to the general public, and by holding popular, national, and religious celebrations. The kings, who had a stable government and a prosperous life, praised their Lord in the mornings and evenings, and honored the wise, the clergy, and the astronomers, and consulted with them in carrying out and ending serious matters. The results of the research show that elements such as having a divine spirit and good looks of the rulers, having physical ability and bravery, greed, prayer, benevolence, using music, have been the factors of wealth and happiness of the Iranian princes. In some cases, Ferdowsi and in some issues, Nezami have taken a deeper look at them, and in the pages of this article, several examples have been studied.