اثربخشی بهزیستی درمانی بر کیفیت زندگی سالمندان مبتلا به افسردگی غیر بالینی

محورهای موضوعی : فصلنامه تعالی مشاوره و روان درمانی

مصطفی رمضانی اول ¹ (گروه روانشناسی، واحد بین المللی کیش، دانشگاه آزاد اسلامی، جزیره کیش، ایران)
حسن احدی ² (استاد، گروه روانشناسی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران)
پرویز عسگری ³ (دانشیار، گروه روانشناسی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران)
حمید نجات ⁴ (Department of Psychology, Islamic Azad University, Quchan Branch. Iran)

تاریخ دریافت : 1399/04/03 تاریخ پذیرش : 1399/05/23 تاریخ انتشار : 1399/06/01

کلید واژه: کیفیت زندگی, سالمندان, بهزیستی درمانی, افسردگی غیر بالینی,

چکیده مقاله :

هدف: سالمندی دوران حساسی از زندگی بشر است و توجه به مسائل و نیازهای این مرحله یک ضرورت اجتماعی است. بنابراین این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی بهزیستی درمانی بر کیفیت زندگی سالمندان مبتلا به افسردگی غیربالینی انجام شد. روش: روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش حاضر را سالمندان مقیم در سرای سالمندان نشاط شهر مشهد در سال 1398 تشکیل دادند. از بین آنان 28 نفر به شیوه در دسترس انتخاب و بعد از کنترل معیارهای ورود و خروج، به صورت تصادفی در دو گروه 14 نفری (آزمایش و کنترل) جایگزین شدند. ابزارهای اندازه گیری عبارت بودند از مقیاس افسردگی سالمندان (یسویگ و همکاران، 1982)، مقیاس کوتاه اختلالات شناختی (هادکینسون، 1972) و مقیاس کیفیت زندگی سالمندان (هاید و همکاران، 2003). جلسات بهزیستی درمانی نیز طی 8 جلسه 90 دقیقه ای برای آزمودنی های گروه آزمایش ارائه شد. به منظور بررسی فرضیه پژوهش از آمار توصیفی و تحلیل واریانس به شیوه اندازه گیری مکرر در نرم افزار SPSS/24 استفاده شد. یافته‌ها: یافته ها نشان داد هم در مرحله پس آزمون و هم در مرحله پیگیری میان دو گروه به لحاظ نمره کل کیفیت زندگی (03/14=F، 001/0=P و 43/0=Eta) و مؤلفه کنترل (67/4=F، 041/0=P و 15/0=Eta) تفاوت معناداری وجود دارد، اما در مؤلفه خودیابی، کامیابی و استقلال بین میانگین نمره دو گروه در پس آزمون و پیگیری تفاوت معنادار نبود (05/0<P). نتیجه گیری: یافته های این مطالعه می تواند چشم انداز امیدوارکننده ای از اثربخشی درمان های مثبت گرا بر کیفیت زندگی سالمندان مقیم در سرای سالمندان ترسیم نماید.

چکیده انگلیسی:

Purpose: Aging is a sensitive period of human being's life which requires substantial attention toward the related needs and concerns. Therefore, this study was conducted to determine the effectiveness of well-being therapy on the quality of life of the elderly with non-clinical depression. Methodology: The research method was quasi-experimental with pre-test, post-test and follow-up with control group. The present study population consisted of the elderly living in Neshat nursing home in Mashhad in 2019. 28 of them were selected by convenience sampling method and after controlling the inclusion and exclusion criteria, they were randomly assigned to two groups of 14 (experimental and control). Measurement tools were the GDS (Yesavage et al, 1982), AMTS (Hodgkinson, 1972), and the CASP-19 (Hyde et al, 2003). Welfare therapy sessions were also provided to the experimental group in 8 sessions of 90 minutes. In order to test the research hypothesis, descriptive statistics and repeated measures analysis of variance were used in SPSS/24 software. Findings: The results showed that both in the post-test and in the follow-up phase, there was a significant difference between the two groups in terms of total quality of life score (Eta=0.43, P=0.001 & F=14.03), and control component (Eta=0.15, P=0.041 & f=4.67). But in the component of selfrealization, autonomy and i pleasure, there was no significant difference between the mean scores of the two groups in post-test and follow-up. Conclusion: The findings of this study can provide a promising perspective on the effectiveness of positive therapies on the quality of life of the elderly living in nursing homes.