واکاوی جایگاه حقوقی مقامات عالی در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران وایالات متحدة آمریکا
محورهای موضوعی : دستاوردهای نوین در حقوق عمومی
هدیه سادات میرترابی
1
(عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شرق)
احسان آقامحمدآقایی
2
(هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال)
کلید واژه: قانون اساسی ایالات متحده آمریکا, رهبری, تفکیک قوا, مقامات عالی سیاسی, ریاست جمهوری, قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران,
چکیده مقاله :
پرداختن به ساختار حقوقی مقامات رسمی و قانونی در نظام های سیاسی، پرسشی است که پاسخ به آن را با تأمل در اندیشه فلسفی- سیاسی تفکیک قوا و همچنین واکاوی متن قانون اساسی نظام های سیاسی می توان دریافت. در نظام ریاستی آمریکا، رئیس جمهوری به عنوان مظهر وحدت به شمار آمده و از برتری محرزی نسبت به رؤسای دیگر قوا برخوردار است. همچنین، قدرت فوق‌العاده‌ای به رئیس جمهوری در امور: اجرای قوانین و نظارت بر حسن اجرای آن، هدایت سیاست خارجی کشور و فرماندهی نیروهای مسلح اعطاء شده است. این در حالی است که در نظام حقوقی ایران بنابراقتضائات قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، مقام رهبری، در جایگاه عالی‌ترین مقام رسمی و سیاسی قانون اساسی قرار دارند. در این میان، بافت و ساختار قانون اساسی نیز، چنین انشا شده که نه تنها به موارد مذکور در اصول 110 و 112 محدود نمی گردد، بلکه هر امری از امور عمومی را، مشروط به آنکه در چهارچوب موازین اسلامی و موکول به رعایت مصالح عمومی باشد، شامل حوزة اختیارات یاد شده می داند. مقاله حاضر با نظر به ساختار سیاسی دو نظام حقوقی ایران و ایالات متحده، به ارزیابی این دو مقام از دریچه قانون اساسی می پردازد.
Referring to the legal structure of official and legal authorities in political systems is a question that can be answered by reflecting on the philosophical-political thought of the separation of powers and also by analyzing the text of the constitution of political systems. In the American presidential system, the president is considered as the embodiment of unity and has a clear superiority over other heads of state. Also, extraordinary power has been given to the president in the following matters: implementing laws and monitoring their good implementation, directing the country's foreign policy and commanding the armed forces. This is despite the fact that in Iran's legal system, according to the requirements of the Constitution of the Islamic Republic of Iran, the position of leadership is the highest official and political position of the Constitution. In the meantime, the texture and structure of the constitution has been composed in such a way that it is not only limited to the cases mentioned in principles 110 and 112, but also any matter of public affairs, provided that it is within the framework of Islamic standards and is subject to public interest. be included in the aforementioned authority. Considering the political structure of the two legal systems of Iran and the United States, this article evaluates these two authorities through the lens of the Constitution.
_||_
