تعامل هستی شناسانۀ زبان با مسئلۀ فهم از دیدگاه مولانا بر اساس نظریۀ گئورگ گادامر
محورهای موضوعی : نقد ادبی و نظریه پردازی
آرزو برومندی
1
(
گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی، سنندج، ایران.
)
رضا فهمی
2
(
دانشگاه آزاد اسلامی ،ساوه،ایران
)
ملک محمد فرخزاد
3
(
دانشگاه آزاد اسلامی،ساوه،ایران
)
کلید واژه: زبان, فهم, گادامر, مولانا, هرمنوتیک فلسفی. مثنوی,
چکیده مقاله :
زبان واسطه یا رسانه‌ای است که جهان به مدد آن خود را می‌گشاید، زبان فقط ابژه (ابزاری) در دست ما نیست، بلکه حافظ سنت و واسطه‌ای است که همراه با آن ما وجود داریم و خود را درک می‌کنیم. تأثیر زبان بر ما به گونه‌ای است که ما از تأثیر آن بر خود آگاه نیستیم. تفسیر ما از جهان، امری زبانی است. در واقع زبان نشانۀ واقعی محدودیت ماست. زبان همواره ما را احاطه کرده است؛ گادامر لحظۀ تکوین فهم را لحظۀ هم‌زبانی می‌نامد، لحظه‌ای که زبان مفسر با زبان اثر آمیخته و ممزوج شده و زبانی مشترک پدید می‌آید، از نظر گادامر در رویارویی با متن ما چنان محو معنا می‌شویم که نقش زبان را فراموش می‌کنیم. مولانا در مقام یک شاعر و عارف بلندپایه بیش از دیگران در باب زبان و کمّ و کیف فهم حاصل از آن سخن گفته است این امر تنها از آن‌رو نیست که او شاعر است بلکه از آن جهت است که وی در مقام یک عارف عاشق ناگزیر بوده است با سخنگویی و زبان آوری ، دریافت‌ها و تجارب خود را بیان کند. نتایج این پژوهش که به شیوۀ توصیفی – تحلیلی و برپایۀ داده‌های کتابخانه‌ای و روش سند‌کاوی به دست آمده است نشان می‌دهد که مولانا همراستا با تئوری هرمنوتیکی فهم گئورگ گادامر زبان را امری نارسا در مسئلۀ فهم می‌داند.
Language is a mediation or media that the world opens its own sake, language is not the only object in our hands, but the preservation of the tradition and the interfaces which we exist with it and we can understand ourselves. The influence of language on us is such that we are not able to find out the effects .Our interpretation of the world is only linguistic infect language is the real pattern of our limited. Language has always surrounded us Gadamer calls the moment of understanding development as the moment of coincidence, the moment when the interpreter's language becomes intertwined and merged and a common language emerges, Gadamer confronts our text so meaningless that we forget the role of language. As a poet and aristologist, Rumi has spoken more than other people about the language and the poetry, and his understanding of the result is that it is not only because he is a poet, but because he was inevitably a mystic of love. He forced to explain his experiences and his results the results of this research, based on the descriptive-analytical of the library data and the documentary method, show that Rumi is consistent with the hermeneutical theory of Georg Gadamer's understanding of language as unable stuff for transferring the understanding.
_||_
