بررسی و تحلیل تلمیح در اشعار صائب تبریزی
محورهای موضوعی : ادبیات فارسی
محمدولی مردانی
1
,
رقیه رضایی
2
,
حسام ضیایی
3
1 - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی،واحد قائمشهر،دانشگاه آزاد اسلامی،قائمشهر،ایران.
2 - استادیارگروه زبان و ادبیات فارسی،واحد قائمشهر،دانشگاه آزاد اسلامی،قائمشهر،ایران.
3 - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی،واحد قائمشهر،دانشگاه آزاد اسلامی،قائمشهر،ایران.
کلید واژه: مضمون پردازی, سبک هندی, تلمیح, صائب,
چکیده مقاله :
صائب تبریزی به عنوان نماینده ی سبکی که به تازه گویی و طرز نو و ابتکار شهرت دارد، یکی از برجسته ترین شاعران غزل گوی ایران است که در میانه ی دو جریان اصلی سبک هندی قرار دارد: از اواخر قرن دهم، شعر فارسی به سوی یک دشواری معماگونه پیش می رود که غالب مضمون های شعری حاصل دستکاری های زبانی و هنجارگریزی هایی است که از رهگذر تلاش در کشف روابط تازه حاصل می شود. تلمیح یکی از برجسته ترین عناصر ذوق و خیال شعری به شمار می آید . صائب به کاربرد عنصر تلمیح در کنار سایر صور خیال و عناصر تصویر توجه ویژه ای داشته استدر سبک هندی کاربرد تلمیح، به اقتضای اسلوب ویژة آن در مقایسه با سایر فنون ادبی از بسامد بالایی برخوردار است. در این میان سودای مضمون تراشی و شکار مضمونهای باریک و حیرت-انگیز موجب می شود تا صائب به مراتب بیشتر از دیگران از تلمیح و اشارات استفاده کند. صائب اغلب تلمیح را در حکم ابزاری برای آفرینش مضمون های خود فارغ از هرگونه عمق و ایده و اندیشة والای انسانی، در قبال موضوعات گوناگون خصوصاً نظام هستی شناسی به کار می برد.
Saeb tabrizi as a representative of a style that is known for it’s novelty,new style and innovation, is one of the most prominent lyrics poets in Iran,which is located between two main currents of the Indian style: from the end of the tenth century Persian poetry to an enigmatic difficulty.It turns out of the most poetic themes are the result of linguistic manipulation and aberrations that are achieved through trying to discover new relationship.Hint, like other literary industries, can play a prominent role in arousing emotions and the inductive and imaginative power of speech, provided that it enjoys strong artistic themes. In the Indian style, the use of allusion has a high frequency compared to other literary techniques due to its special style. In the meanwhile, the longing for themes and the hunting of narrow and astonishing themes cause Saeb to use allusions and gestures far more than others. Saeb often uses allusion as a tool to create his themes, regardless of any depth and high human ideas and thoughts, for various subjects, especially the ontological system.
_||_
