زبان شناسی عرفانی قرآن در آراء ابن عربی و مقایسه آن با دیدگاه‌های علامه طباطبایی
محورهای موضوعی : عرفان اسلامی
1 - عضوهیات علمی دانشگاه شهید بهشتی، تهران،ایران. M_hajrabi@sbu.ac.ir
کلید واژه: وحدت وجود, تشبیه و تنزیه, زبان قرآن, Monism, Manifestation, تجلی, ام الکتاب, Language of the Quran, Mother of books, simile and attribution,
چکیده مقاله :
در این پژوهش به دیدگاه ابن عربی و علامه طباطبایی درباره زبان دین و مقایسه آراء آنها می‌پردازیم. در عرفان، امکان تصرف در ظواهر کتب وحیانی وجود ندارد. ابن عربی به ذات کلام الهی نظر دارد و بر مبنای آن اعتقاد دارد که کتب وحیانی به زبان ظاهر است. علامه به زبان ظاهر اعتقاد دارد و بر خلاف ابن عربی، نظریه او حوزه قرآن و اسلام است. ما در این نوشته، در مقام استخراج مبانی نظریه ابن عربی و علامه طباطبایی از آثار آنان هستیم. در این تحقیق به دو هدف توجه کرده ایم: نخست نظام‌مند کردن آراء ابن عربی و علامه در زبان قرآن و سپس توسعه اندیشه این دو دانشمند از طریق عرضه مسائل جدید بر آراء آنها یا تطبیق آراء آنها بر یکدیگر. روش ما در این تحقیق، آمیزه ای از نقل و تحلیل عقلی ـ عرفانی است.
This paper deals with Ibn Arabi’s viewpoint and Allameh Tabatabaei’s perspectives over the language of religion and the comparison of their viewpoints. In mysticism, it is not possible to possess the apparent language of revelation books. Ibn Arabi views the nature of divine language based on which he believes that revelation book is in apparent language. Allameh believes in apparent language and quite contrary to Ibn Arabi, his theory is in the field of the Quran and Islam. In this paper, we would like to extract the fundamental theories of Ibn Arabi and Allameh Tabatabaei in their works. This paper aims at two purposes. First, organizing Ibn Arabi’s and Allameh’s viewpoints in the Quranic language, and then expanding their thinking through presenting new issues over their viewpoints or matching their standpoints on one another. The methodology used in this paper involves a combination of quotations and mystical rational analysis.
_||_
