درون‌مایه‌های عرفانی در اشعار هوشنگ ابتهاج
محورهای موضوعی : عرفان اسلامی
عبدالله مرادی
1
(دانش‌جوی دکترای تخصصی زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرکرد، دانشکده علوم انسانی، واحد شهرکرد، دانشگاه آزاد اسلامی، شهرکرد، ایران.)
مظاهر نیکخواه
2
(استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشکده علوم انسانی، واحد شهرکرد، دانشگاه آزاد اسلامی، شهرکرد، ایران.)
حسین خسروی
3
(دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشکده علوم انسانی، واحد شهرکرد، دانشگاه آزاد اسلامی، شهرکرد، ایران.)
کلید واژه: غزل, نمادهای عرفانی, هوشنگ ابتهاج,
چکیده مقاله :
Normal0falsefalsefalseEN-USX-NONEAR-SA /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt; mso-para-margin:0in; mso-para-margin-bottom:.0001pt; text-align:justify; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:Arial; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;} >امیرهوشنگ ابتهاج (ه.ا.سایه) شاعری است دارای سبک ویژه و مختص به خویش. او با توجّه به ذوق سرشار و استعداد و نبوغ شاعرانهاش چیزی بیشتر و بالاتر از آن چه را میطلبد که در جامعه موجود است. از نظر فکری، شاعری اندیشهگرا است که تلفیقی از درونگرایی و برونگرایی را در اندیشهاش میپروراند و آنگاه که از نابسامانیهای جامعه بیرون رنج میبرد به درونگرایی یا به عبارتی به شعرهای درونی میگراید. ابتهاج در غزلیاتش در عین هنجارگریزی و سنّتشکنی، رگه‌هایی از عرفان را دخیل میسازد. با همه اصالت و نجابت و سنّت ایرانی بودن، اشعاروی رنگ و بوی تجدد، مرزشکنی و تازگی به خود میگیرد و مفاهیم، مضامین و پیامهایش حتی بادرون مایه‌های عرفانی رنگ دیگری دارد. این مقاله به روش پژوهشی، توصیفی- تحلیلی، به درون‌مایه‌های عرفانی اشعار سایه می‌پردازد
Normal0falsefalsefalseEN-USX-NONEAR-SA /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt; mso-para-margin:0in; mso-para-margin-bottom:.0001pt; text-align:justify; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:Arial; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;} >Amir HooshangEbtehaj, with a pen name as Sayeh, is a writer with special style and exclusive to himself. Due to his great talent and poetic genius, he sought something more than what was available in the society. Mentally speaking, he is a thought-centered poet who makes a combination of introversion and extroversion in his thoughts, and when he suffers from external social disorders, he refuges to introversion; in other words, inner poems. Despite evading from norms and going unconventional, he involves some arrays of mysticism. In spite of their originality, grace, and Iranian tradition, his poems takes the color of novelty, cross bordering, and freshness. His concepts, themes, and messages have a different color even with mystical themes. This paper tries to investigate the mystical themes of Sayeh’s poem through the descriptive analytic method in research
