تأثیر رفتار درمانی دیالکتیک بر تنظیم هیجانی و تحمل پریشانی زنان معتاد در حال ترک: نقش میانجی ذهن‌آگاهی، ارتباط مؤثر و راهبردهای تنظیم‌شناختی هیجانی
محورهای موضوعی : تربیتیسهیلا اثنی عشران 1 , فریبا یزدخواستی 2 , حمیدرضا عریضی سامانی 3
1 - دانشگاه اصفهان
2 - دانشگاه اصفهان
3 - دانشگاه اصفهان
کلید واژه: ارتباط موثر, ذهن آگاهی, تحمل پریشانی, زنان معتاد, تنظیم هیجان, رفتاردرمانی دیالکتیک,
چکیده مقاله :
هدف این پژوهش بررسی تأثیر رفتاردرمانی دیالکتیک بر تنظیم هیجانی و تحمل پریشانی زنان معتاد در حال ترک با توجه به نقش میانجی ذهن‌آگاهی، ارتباط مؤثر و راهبردهای تنظیم‌شناختی هیجانی بود. روش پژوهش نیمه‌آزمایشی از نوع طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعة آماری شامل تمام زنان معتاد در حال ترک شهر اصفهان و حجمنمونه 60 زن در حال ترک زندانی بودند که بر اساس نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار سنجش شامل پرسشنامة تنظیم خلق منفی (Catanzaro & Mearns, 1990)، مقیاس تحمل پریشانی (Simmons & Gaher, 2005) و پرسشنامة حالات رفتاری-هیجانی (Researcher made) بود. داده‌ها با استفاده از آزمونهای تحلیل کواریانس و تحلیل واریانس تجزیه و تحلیل شدند؛ یافته‌ها نشان داد که رفتاردرمانی دیالکتیک منجر به افزایش مهارتهای تنظیم هیجان و نیز تحمل پریشانی در گروه آزمایش شده است (001/0P< ) و تثیر این درمان تا پیگیری سه ماهه باقی مانده است. همچنین نقش میانجی‌گر ذهن‌آگاهی، ارتباط موثر و راهبردهای تنظیم شناختی هیجانی در پس آزمون به لحاظ آماری معنادار بود (05/0P<).
The purpose of this study was to investigate the effect of dialectical behavior therapy (DBT) on emotional regulation and distress tolerance of addicted women leaving by the mediating role of mindfulness, effective communication and emotional cognitive regulation strategies. The research method was quasi-experimental with pretest-posttest design and control group. The statistical population included all addicted women leaving in Isfahan city. The sample consisted of 60 women prisoners leaving drugs who were selected based on available sampling and randomly assigned to experimental and control groups. Measurement tools included the Negative Mood Regulation Questionnaire (Catanzaro & Mearns, 1990), the Distress Tolerance Scale (Simmons & Gaher, 2005) and the Researcher Made Behavioral-Emotional Questionnaire. Data were analyzed by using analysis of covariance and analysis of variance. Findings showed that dialectical behavior therapy has led to increased emotion regulation skills and tolerance of anxiety in the experimental group (P <0.001), and the effect of this treatment remains until the quarterly follow-up. Also, the mediating role of mindfulness, effective communication and emotional cognitive regulation strategies in post-test was statistically significant (P <0.05).
Axelrod, S. R., Perepletchikova, F., Holtzman, K., & Sinha, R. (2011). Emotion Regulation and Substance Use Frequency in Women with Substance Dependence and Borderline Personality Disorder Receiving Dialectical Behavior Therapy. American Journal of Drug and Alcohol Abuse, 37 (1), 37–42.
Botvin, G. J. (2000). Preventing Drug abuse in the schools: social and competence enhancement approaches targeting Individual drug level etiological factors. Journal of Addictive Behaviors, 25(6), 887- 897.
Brown, R. A., Lejuez, C. W., Strong, D. R., Kahler, C. W., Zvolensky, M. J., Carpenter, L. I., Niaura, R., & Price, L. H. (2009). A prospective examination of distress tolerance and early smoking lapse in adult self-quitters. Nicotine & Tobacco Research, 11(5), 493–502.
Catanzaro, S. J., & Mearns, J. (1990). Measuring generalized expectancies for negative mood regulation: Initial scale development and implications. Journal of Personality Assessment, 54, 546-563.
Chen, A. (2019). From attachment to addiction: The mediating role of need satisfaction on social networking sites. Computers in Human Behavior, 98:80-92.
Daughters, S.B., Reynolds, E.K., MacPherson, L., Kahler, C.W., Danielson, C.K., Zvolensky, M., & Lejuez, C.W. (2009). Distress Tolerance and Early Adolescent Externalizing and Internalizing Symptoms: The Moderating Role of Gender and Ethnicity. Behavior Research Therapy, 47(3), 198–205.
Deco, C. R., Comtois, K. A. & Landes, S. A. (2019). Dialectical Behavior Therapy Is Effective for the Treatment of Suicidal Behavior: A Meta-Analysis. Behavior Therapy, 50: 60-72.
Dimeff, L.A. (2007). Dialectical behavior therapy in clinical practice. New York: Guilford Press.
Dimeff, L.A., & Linehan M.M. (2008). Dialectical behavior therapy for substance abuser. Addiction Science & Clinical Practice, 4(2): 39-47.
D'Zurilla, T. J., & Neau, A. M. (2010). Problem-solving therapy. In: K. Dobson (Ed), Handbook of cognitive-behavioral therapies (pp.197-225). New York: Guilford Press.
Eich, J. (2015). Dialectical Behavior Therapy skills training with adolescents. Eau Claire: PESI.
Esmaeilinasab M, Andami Khoshk A, Azarmi H, Samar Rakhi A.(2014). The Predicting Role of Difficulties in Emotion Regulation and Distress Tolerance in Students’ Addiction Potential, Research on Addiction, V. 8, N. 29. [Persian]
Kirk, K., Farrall, M., & Holmes, P. (2014). Empowering therapeutic practice: Integrating psychodrama into other therapies. London: Jessica Kingsley Publishers.
Leyro, M.T., Zvolensky, M.J., & Bernstein, A. (2010). Distress Tolerance and Psychopathological Symptoms and Disorders: A Review of the Empirical Literature among Adults. Psychological Bulletin. 136(4), 576–600.
Martin, P. R., Weinberg, B. A., & Bealer, B. K. (2007). Healing addiction: An integrated pharmacho-psychosocial approach to treatment. New Jersey: John Wiley & Sons.
Rabert, L(2011). (S, Shakila. S, Tahmasebi Moradi. H, Naseri. K, Ziyaei, Trans), Tehran: Danzheh. [Persian]
Sarrami H, Ghorbani M, Minooei M. (2013). Survey of Four Decades of Addiction Prevalence Researches in Iran, Research on Addiction, V. 7, N. 26(29-52). [Persian]
Simons, J. S., & Gaher, R. M. (2005). The distress tolerance scale: Development and validation of a self-report measure. Motivation and Emotion, 20 (9), 83-102.
Smith, S. M., & Petty, R. E. (1995). Personality moderators of mood congruency effects on cognition: The role of self-efficacy and negative mood regulation. Journal of Personality and Social Psychology, 68 (6), 1092-1107.
_||_