مقایسۀ اثربخشی آموزش مهارت حل مسأله و هوش هیجانی در کاهش پرخاشگری دانش‌آموزان پسر دبیرستانی
محورهای موضوعی : تربیتیسید علیرضا گنجه 1 , مهدی دهستانی 2 , علی زاده محمدی 3
1 -
2 -
3 -
کلید واژه: پسر دبیرستانی, هوش هیجانی, مهارت حل مسأله, پرخاشگری,
چکیده مقاله :
این پژوهش با هدف بررسی مقایسۀ اثربخشی آموزش مهارت حل مسأله و آموزش هوش هیجانی در کاهش پرخاشگری دانش‌آموزان پسر دبیرستانی اجرا شد. روش پژوهش نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون بود. جامعۀ آماری همۀ دانش‌آموزان پسر مقطع متوسطۀ شهر قرچک در سال تحصیلی 91ـ1390 بود که با روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای، 45 دانش‌آموز پسر با پرخاشگری بالا به وسیلۀ آزمون پرخاشگری (باس و پری، 1992) انتخاب شدند. براساس طرح آزمایشی، دانش‌آموزان در سه گروه 15 نفره قرار گرفتند. یک گروه آموزش مهارت حل مسأله و دیگری آموزش هوش هیجانی را در 6 جلسۀ 2 ساعته دریافت کردند و گروه سوم به‌عنوان گروه گواه، آموزشی دریافت ننمودند. داده‌های پژوهش با استفاده از تحلیل کوواریانس و آزمون t تحلیل گردید و نتایج داده‌های حاصل از پیش‌آزمون و پس‌آزمون نشان داد که آموزش هر دو روش حل مسأله و هوش‌هیجانی به‌طور معناداری با کاهش میزان پرخاشگری در بین دانش‌آموزان پسر ارتباط دارند (05/0 > P ) و در دو نوع آموزش با یکدیگر تفاوت معنی‌دار وجود ندارد. همچنین در خرده‌‌‌مقیاس‌های پرخاشگری نیز گروهها با هم مقایسه شدند و نتایج داده‌های پیش‌آزمون و پس‌آزمون نشان داد که در مقایسۀ دو نوع روش آموزشی در خرده‌مقیاس‌ها تفاوت معنی‌دار بود (05/0 > P ).
This research compared the effectiveness of problem solving and emotional intelligence skills training on the reduction of aggression among high school male students. The research method was a pretest and posttest quasi-experimental design. The population was Qarchak high school students in the 2011-12 (1390-91S.C.) academic year and the samples were selected by cluster sampling method, including 45 male students with high aggression by Aggression Questionnaire (Buss and Perry, 1992). Based on experimental design, students were assigned to two experimental groups, each received six sessions of two- hours each training, either problem solving or emotional intelligence skills and a third group, the control group did not receive training. The t and co-variance test analysis of the pre and post-test data revealed that both problem solving and emotional intelligence skills training were significantly related to the reduction of aggressive behavior (P > 0.05). There were also significant differences between the two types of training together. Also, aggression subsets of the groups were compared and result of the pre- and post-test data revealed that deference between both training methods were significant (P > 0.05).
