زمینه های بدبینی و یأسِ فلسفی در اشعارِ تعلیمی و غناییِ ایرج میرزا
محورهای موضوعی : تمثیل در زبان و ادب فارسی
1 - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی- واحد تهران مرکزی – تهران - ایران
2 - استادیار زبان و ادب فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی- واحد تهران مرکزی – تهران - ایران
کلید واژه: pessimism, بدبینی, نومیدی, یأسِ فلسفی, ایرج میرزا, Iraj Mirza, disappointment, Philosophical despair,
چکیده مقاله :
بدبینی و یأس حالتی روانی است که در ساحتِ عقلی و عاطفیِ اشخاص روی می دهد و در اغلبِ جوامع متداول است. شکلِ حادِّ آن را در بین شاعران و روشن فکران می توان دید که به آن یأسِ فلسفی می گویند. زمینه های این حالات را در رویدادهای زندگیِ خصوصیِ افراد و تحوّلاتِ سیاسی، اجتماعی و اقتصادیِ جامعه می توان جستجو کرد. در آغاز سده ی بیستم، در ایران و پس از شکست نهضت مشروطه بخشی از درون مایه های شعر این دوره به بدبینی و یأس گرایید. ایرج میرزا، از شاعرانِ برجسته ی این دوره است که اندیشه و آثار تعلیمیِ او متأثّر از یأس و بدبینی است. زمینه های این بدبینی از بی مهریِ دوستان، مرگِ فرزندِ جوان، فقدانِ موقعیّت های اجتماعی، از دست دادن مناصبِ دولتی و افولِ جایگاهِ اشرافیِ خاندانش متأثّر است.
Pessimism or despair is a psychological condition which occurs in people's rational and emotional area, and is common in almost every society. A sharp form of this which is seen in poets and the enlightened is called "philosophical despair". The bases of this condition can be sought in the people's personal life events and the society's political, social and economical transitions. In the beginning of the twentieth century and after the failure of the constitutional movement, parts of the hearts of poems turned into pessimism and despair. Iraj Mirza is one of the prominent poets of this era whose thoughts and literary works are affected by despair and pessimism. The bases of this pessimism are under the influence of the unkindness of friends, the death of the young child, the lack of societal situations, the loss of governmental positions and the decline of the aristocratic place of his family.
