«اخلاق زناشویی» در شاهنامه فردوسی و بررسی ریشه‌های آن در متون کهن
محورهای موضوعی : متون زبان و ادبیات فارسیمحمد نوید بازرگان 1 , مریم خادم ازغدی 2
1 - استادیار و عضو هیأت علمی گروه زبان و ادبیات فارسی-دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن.
2 - دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن،گروه زبان و ادبیات فارسی، رودهن، ایران
کلید واژه:
چکیده مقاله :
در این مقاله که به موضوع اخلاق زناشویی در شاهنامه‌ی فردوسی و متون پیش از آن پرداخته شده، کوشش گردیده است با آوردن شواهدی از اوستا، متون میانه و نیز شاهنامه و نقل قول برخی صاحب‌نظران در این باره، میزان تأکید این متون بر مقولات اخلاقی نظیر سازگاری، راست‌منشی، مهرورزی، نیک‌رفتاری، وفاداری، تعهّد، رعایت احترم متقابل، پاکدامنی، پرهیزگاری، بی‌ریایی و ... در زندگی زناشویی، مورد بررسی و ارزیابی قرار گیرد.
The present research, focusing on the ethics of a married life in Ferdowsi’s Shahnameh and the other works preceding it, tries to reveal, through excerpts and facts taken from Avesta, medieval texts, Shahnameh, and also famous quotes of experts, to what extent the marriage etiquette, such as compromise, frankness, love, good behavior, faithfulness, commitment, mutual respect, virtue, frankness, etc. are emphasized in them.
